روایت عزاداری؛ لباس سیاه و نذرهای عاشورایی

ماه محرم از راه رسیده است، ماهی که آسمانش رنگ غم دارد و زمینش عطر شهادت. در این ماه، دیگر سن و سال معنا ندارد؛ از طفل شیرخواره‌ای که هنوز دنیا را نمی‌شناسد تا پیرمرد و پیرزنی که سال‌ها تجربه زیسته‌اند، همه در سوگ مولایشان حسین (ع) اشک می‌ریزند. عزاداری ما فقط پوشیدن رخت سیاه نیست؛ بلکه خودسازی است، پرهیز از گناه و دوری از آنچه دل مولا را می‌رنجاند.

هرگاه به ماه محرم می‌اندیشم، دلم می‌شکند. ماهی پر از برکت، ماهی که درهای رحمت الهی گشوده می‌شود و اشک‌ها، توشه‌ی راه آخرت می‌گردند. چه کسی نمی‌خواهد در کربلا باشد؟ در آن سرزمینِ عشق، جایی که حتی نفس کشیدن هم عبادت است. آرزوی دیدن حرم و پیوستن به سیل عزاداران، همیشه در دل من زنده است.

ای شهید کربلا، ای که روزی‌رسان و آرامش‌بخش دل‌های بی‌قرار هستی! تو دستگیر هر مرد و زن آزاده‌ای، پناهگاه هر دل شکسته. در آن نبرد خونین، آن روز که یاران باوفایت، یکی پس از دیگری، جان بر کف، به استقبال شهادت رفتند، تو نیز با رشادت بی‌مانندت، در دهمین روز محرم سال ۶۱ هجری، به وصال حق رسیدی.

وقتی خبر شهادتت چون صاعقه در کوچه‌های کوفه پیچید، غوغایی برپا شد. یاران و اهل بیتت، گریان و بی‌قرار، در وادی حیرت رها شدند. قرن‌ها از آن فاجعه جانسوز گذشته است، اما هنوز عاشقان تو، با دلی پر از غم، در سوگت نشسته‌اند. لباس سیاه پوشیده‌اند، نذرها کرده‌اند و با هرچه در توان دارند، نامت را زنده نگه داشته‌اند.

می‌دانید چرا این‌گونه سیاه‌پوش می‌شویم؟ می‌گویند همین جامه‌ی سیاه، نشانی از عزای دل است. روایت است که جامه‌ی امام حسین (ع) در روز عاشورا سیاه بوده است، و ما نیز به یاد او، سیاه‌پوش می‌شویم. نذرها و خیرات‌ها، کوچک و بزرگ، برای دفع بلا و رفع غم از دل‌ها، در این ماه جاری می‌شود.

و این‌گونه است که هر سال، با آمدن محرم، قصه‌ی عاشقی دوباره از سر گرفته می‌شود. قصه‌ای که در آن، عشق به خدا، ایثار، و آزادگی، معنایی دوباره می‌یابد. پس بیایید در این ماه، با دل‌هایمان به کربلا سفر کنیم، با اشک‌هایمان با شهیدان تجدید بیعت کنیم، و با قدم‌هایمان، راه حسین (ع) را تا ابد ادامه دهیم.