آتش عدالت؛ نگینی از خون و حقیقت در روز جهانی آزادی مطبوعات

در جهانی که حقیقت به‌راحتی قربانی مصلحت‌سنجی‌های سیاسی می‌شود، خبرنگاران، آخرین سنگر حقیقت‌اند. سوم می، روز جهانی آزادی مطبوعات، در تقویم قدرت‌های سلطه‌گر چیزی بیش از یک مراسم نمادین نیست؛ اما برای ملت‌ها، یادآور کسانی است که به‌جای همراهی با دروغ، ایستادگی کردند ،حتی اگر به قیمت جانشان تمام می‌شد.

مطبوعات در جهان معاصر، میدان نبردی خاموش میان حقیقت و سانسورند و در این میان، قربانیان خاموش آن، خبرنگارانی هستند که صدای بی‌صدایان شدند و آن‌ها نه در میدان جنگ، بلکه در میدان «وجدان» شهید شدند.

سیاست جهانی، آزادی مطبوعات را فقط تا جایی به رسمیت می‌شناسد که در تعارض با منافع قدرت‌های غربی نباشد و به‌محض آنکه خبرنگاری علیه اِشغال، علیه امپریالیسم یا علیه نظام‌های فاسد سخن بگوید، یا گلوله‌ می‌خورد، یا ناپدید می‌شود، یا با اتهامات قضایی خفه می‌شود.

طبق گزارش کمپین نماد مطبوعات (PEC)، در سال ۲۰۲۴، دست‌کم ۱۷۹ خبرنگار و فعال رسانه‌ای در ۲۵ کشور کشته شدند؛ از این میان، بیش از ۹۰ نفر تنها در خاورمیانه جان باختند، که ۱۶۱ نفر از آنان در جریان جنگ غزه توسط ارتش رژیم صهیونیستی هدف قرار گرفتند. کمیته حفاظت از خبرنگاران (CPJ) تأکید کرد که تقریباً ۷۰ درصد این قتل‌ها مستقیماً توسط اسرائیل صورت گرفته است.

شیرین ابو عاقله، خبرنگار فلسطینی شبکه الجزیره، با جلیقه PRESS، هدف تک‌تیرانداز صهیونیست قرار گرفت. ویسام قاسم و غسان نجار، در جنوب لبنان به دست جنگنده‌های اسرائیلی کشته شدند. ویکتوریا روشچینا، خبرنگار اوکراینی، پس از بازداشت توسط ارتش روسیه، در اسارت جان سپرد؛ جسدش با آثار شکنجه و مثله‌شدگی به خانواده‌اش تحویل داده شد. هایمه واسکز، خبرنگار تحقیقی در کلمبیا، در حالی که فساد دولتی را افشا می‌کرد، با شلیک مستقیم حذف شد. این‌ها چهره‌های زنده‌ی حقیقت‌اند؛ حقیقتی که با گلوله خاموش نمی‌شود.

در چنین شرایطی، سازمان‌های بین‌المللی مدعی حقوق بشر، همچون یونسکو یا اتحادیه اروپا، بیشتر به حافظان نظم موجود بدل شده‌اند تا مدافعان آزادی و هیچ محکمه‌ای، اسرائیل را بابت قتل ده‌ها خبرنگار پاسخگو نمی‌داند و هیچ بیانیه‌ای از سوی قدرت‌های غربی در محکومیت کشتار رسانه‌ها صادر نمی‌شود، مگر آنکه قربانی، به بلوک غرب تعلق داشته باشد لذا آزادی بیان، در قاموس نظم نوین جهانی، نه حق، بلکه امتیازی است که با منافع سیاسی توزیع می‌شود.

امروز وظیفه ماست که بگوییم خبرنگاری که مقابل اِشغال ایستاده، نه یک فعال رسانه‌ای صرف، بلکه یک مجاهد در راه وجدان جهانی است. مطبوعات آزاد، تنها زمانی معنا دارند که در برابر قدرت ایستادگی کنند، نه آنکه بازوی تبلیغاتی‌اش شوند.

روز جهانی آزادی مطبوعات، باید به مطالبه‌نامه‌ای جهانی برای برای توقف ترور رسانه‌ها، برای مجازات قاتلان حقیقت و برای جهانی که در آن، نوشتن از رنج، رنج‌آور نباشد؛ تبدیل شود و ما، تا زمانی که حقیقت در خون می‌غلتد، وظیفه داریم از قلم، با جان دفاع کنیم.