خدمت به خلق نام دیگر عبادت است!

 وقتی با تعجب و مسبوق به سابقه برداشت عمومی از عبادت، پرسیدند چگونه؟ گفت: «اگر هر پیشه ای که به آن اشتغال داری رضای خدا را- که بالطبع رضای مردم را هم همراه دارد- در نظر داشته باشی نامش عبادت است».

شاید به همین خاطر باشد که اهل معنا می گویند کاری را انجام دهید که بتوانید برای انجام آن «قصد قربت» کنید. همان «قربه الی ا...» که هنگام بستن عقد نماز بر زبان داریم. همان که نیت مان را قبل از تکبیره‌الاحرام، معطر می کند.

وقتی اطاعت امر خداوند در کار باشد، نیتی چنین زلال و سازنده را هم اقتضا می کند. براین می توان نکته دیگری هم افزود: به جای این که برای رضای خدا کار کنیم، کاری که خدا فرموده است انجام دهیم. شاید نیت خوب و قصد قربت نتوان به عمل خوب و قربت الهی بینجامد اما عمل به آنچه خداوند امر فرموده است سلامت عمل و نیت را توأمان به همراه می آورد.

به مجلس خواجه برگردیم که بعد از شنیدن صحبت هایش از او پرسیدند: پس نماز و روزه و حج و.... را چه می نامی؟ این ها چه هستند؟ گفت : «اینها اطاعت هستند که باید بنده برای نزدیک شدن به خدا انجام دهد تا انوار حق بگیرد». به واقع این طاعات و آن عبادات است که انسان را در مسیر بندگی به ساحتی می رساند عظیم که بجز از خدا نبیند.

طیران آدمی با این دوبال حاصل می شود. هرکدام را که فرو بگذاریم، پرواز را باید از یاد ببریم که هیچ پرنده ای با یک بال نمی تواند بپرد. باری، «عبادت به جز خدمت به خلق نیست» دلق را باید فرو نهاد، سجاده را در میان جامعه گستراند و تسبیح حق را با خدمت به خلق کمال بخشید که زیبا گفته اند دست هایی که برای خدا از کار خلق، گره می گشایند برتر از لب هایی هستند که تسبیح می شمارند.

چون خداوند به تسبیح نیاز ندارد اما خلقش که عیال اویند به گشودن گره از کارشان نیاز دارند. حکومت دینی هم اول برای احقاق حق مردم و تعالی بخشیدن به آنان شکل می گیرد. این چون محقق شود، طاعات هم چون شکوفه بر سر شاخه‌های درخت انسانیت جوانه خواهند زد.

رضا زنگوئی