در قلبم یک دنیا خاطره مانده...

آتنا اسماعیل‌زاده مدیر دبستان شیخ بهایی ناحیه ۳ در گفت و گو با پاناگفت:« سال‌ها معلم بودم، اما نه فقط معلمِ درس و کتاب—معلمِ مهر، صبر، همدلی و دست‌های همیشه باز. کلاس اولی‌هایم را از جانم بیشتر دوست داشتم.»

وی افزود: «در دوران کرونا، وقتی دنیا پشت صفحه‌های گوشی و تلویزیون پنهان شده بود، برای خیلی از بچه‌هایم حتی آن‌ها هم نبودند. بعضی‌ها نه گوشی داشتند، نه تلویزیون، نه پول شارژ. وقتی تماس می‌گرفتم و با بغض می‌گفتند: «خانم، ما اینترنت نداریم»، دلم می‌لرزید.از حقوق خودم برایشان شارژ می‌خریدم، گوشی ساده تهیه می‌کردم، با چند نفرشان در پارک قرار می‌گذاشتم، یا آن‌ها را به خانه‌ام می‌آوردم تا فقط از درس جا نمانند. می‌خواستم بدانند که حتی در سخت‌ترین روزها، کسی هست که نگذارد خاموش شوند.»

اسماعیل‌زاده تاکید کرد: «سال اول معلمی‌ام، دانش‌آموزی داشتم که بیماری سرطان داشت. در خمینی‌شهر بودم، و آن روزها  با دهه محرممصادف شده بود.او با سر تراشیده‌اش نگران نگاه بچه‌ها بود. به کلاس گفتم: «بیاین همه‌ موها را ، برای محرم، و برای هم‌کلاسی‌ کوتاه کنیم و آن روز، کلاس ما  با موهایی کوتاه، اما قلب‌هایی پر از مهر کلاس انسانیت شد.»

وی ادامه داد: «در مدرسه پسرانه‌ی سلمان فارسی، دانش‌آموزان اتباع زیادی داشتم؛ کودکانی با دستان ترک‌خورده از سرما، با صورت‌های خسته اما چشمانی امیدوار.برایشان کرم مرطوب‌کننده می‌خریدم، موز، نان، پنیر... نه فقط در مدرسه، که تا خانه‌هایشان می‌رفتم. برای‌شان غذا می‌بردم، دلگرمی، و احساسی از اینکه دیده می‌شوند و مهم‌اند. من معلم بودم، اما بیشتر از آن، مادری بودم برای دل‌هایی کوچک که فقط محبت می‌خواستند و اگر امروز بپرسند: «فداکاری چیست؟»می‌گویم: فداکاری، همان کاری‌ست که با دل انجام می‌شود؛ بی‌صدا، بی‌منت، فقط برای اینکه یک کودک، یک لحظه احساس بی‌پناهی نکند.»