در گفتوگو با پانا
سپیده آرمان: فیلم آهو ادای دین به سینمای شاعرانه است
آهو زنی است که از ماتریکس گذر کرده است
تهران (پانا) - سپیده آرمان می گوید فیلم سینمایی آهو ادای دین به سینمای عاشقانه شاعرانه است.
سپیده آرمان؛ فیلم‌نامه‌نویس و بازیگر نقش یک فیلم سینمایی آهو در گفتوگو با پانا درباره حضورش در عرصه بازیگری و نویسندگی گفت:« علاقه من به بازیگری و اجرا از سال‌های کودکی آغاز شد، زمانی که در دانشگاه تهران در رشته علوم اجتماعی پذیرفته شدم، علاقه‌مندی‌ام به بازیگری باعث شد که در دوره‌های آموزش بازیگری که از سوی جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران برگزار می‌شد حضور پیدا کنم و همان سال‌ها در نمایش‌های دانشجویی ایفای نقش کنم.»
وی ادامه داد: در سال‌های پایانی دانشگاه، در حوزه روزنامه‌نگاری مشغول به کار شدم و ازآنجاکه رشته تحصیلی‌ام علوم اجتماعی بود در حوزه اجتماعی روزنامه فعالیت می‌کردم اما علاقه من به سینما باعث شد که روزنامه‌نگار حوزه فرهنگ و هنر شوم و همین اتفاق آینده زندگی شغلی من را رقم زد از همان زمانی که فعالیتم را در حوزه نقد و روزنامه‌نگاری سینمایی آغاز کردم در ادامه پیشنهادانی برای حضور در عرصه بازیگری به من شد. هم‌زمان من دوره‌های تکمیلی بازیگری، کارگردانی و فیلم‌نامه‌نویسی را در موسسه کارنامه گذراندم و همچنین هنرجوی انجمن سینمای جوان دفتر تهران بودم.»
این بازیگر در بخش دیگری از سخنان خود به حضورش در انجمن سینمای جوان اشاره کرد و گفت: «سعادت این را داشتم که شاگرد اساتید بزرگی چون شهرام مکری در رشته کارگردانی و فرهاد توحیدی در رشته فیلم‌نامه‌نویسی باشم. در آن سال‌ها از آموزش اساتید تئاتر مانند رضا حامدی خواه و رحمت امینی نیز بهره‌مند شدم و هم‌زمان حضور در نمایش‌ها و فیلم‌های کوتاه را آغاز کردم تا درنهایت این روند به حضورم در فیلم آهو منتهی شد.»
وی در ادامه درباره اینکه چرا فیلم‌های متفاوت در سینمای ایران کم شده است و چقدر جای خالی این فیلم‌ها در میان آثار سینمایی این سال‌ها به چشم می‌خورد گفت:« برای مثال فیلم آهو در ژانری متفاوت نسبت به فیلم‌های سینمایی این سال‌ها و دهه‌های اخیر نوشته‌شده است، متأسفانه سال‌هاست که سینمای عاشقانه در میان آثار گیشه سینماها نقش کمرنگی دارد. در دهه 80 ما با حجم گسترده‌ای از فیلم‌های ملودرام که بر سلیقه مخاطبان آن سال‌ها ساخته می‌شد روبرو بودیم، با پایان دهه ۸۰ و گستردگی تولید آثار سینمای اجتماعی که در پی توفیقات آثار آقای اصغر فرهادی در سینمای ایران و جهان اتفاق افتاد، هرروز تعداد فیلم‌های رمانتیک کم و کمتر شد به‌گونه‌ای که اگر بخواهیم به آثار عاشقانه دهه 90 سینما اشاره‌کنیم تعداد این نمونه‌ها به کمتر از انگشتان دودست نمی‌رسد، این در حالی است که سینمای رمانتیک در کل جهان به حیات خود ادامه می‌دهد و این کمبود تنها در سینمای ایران این‌چنین چشمگیر و قابل‌توجه است.»
این بازیگر تصریح کرد: تمرکز فیلم‌سازان بر مسائل و مصائب اجتماعی در دهه 90 بسیار مشهودتر شده بود باعث شد که آثار عاشقانه هرروز بیشتر از روز پیش در محاق فرو برود. این موضوع باعث شد که مخاطبان این‌گونه از فیلم‌ها، از سالن‌های سینما دور بمانند چون آثاری مطابق با خواسته‌شان در گیشه سینماها پیدا نمی‌شد. سینمای عاشقانه اما مثل خود مفهوم عشق که همیشه جایگاه خاص خود را در روابط و مناسبات اجتماعی و فرهنگی باز می‌کند، مخاطبان همیشگی خود را دارد مخاطبانی که منتظر اکران فیلم‌هایی در قالب سلیقه‌شان هستند تا بار دیگر به سالن‌های سینما بیایند و حال و هوا و خاطره همه فیلم‌های سینمای عاشقانه از دوره کلاسیک تا به امروز را تداعی کنند.»
بازیگر نقش اصلی فیلم سینمایی آهو، این فیلم را فیلمی با قصه‌ای زن محور دانست و در ادامه درباره قصه آن گفت:« آهو یک زن هنرمند مستقل است، زنی که شاید شبیه او را کمتر در زندگی‌مان دیده باشیم، زنی که زندگی تنها در خانه‌ای کنار جنگل را برگزیده است و تنهایی را مرهمی برای دردهایش می‌داند.»
وی اضافه کرد: «شاید بارها این جمله را شنیده باشید که هرچه انسان آگاه‌تر می‌شود تنهاتر هم خواهد شد. آهو پس از اتفاق تلخ زندگی‌اش که همان گم گشتن معشوق پیشین بود به دریافت متفاوتی از جهان می‌رسد، دریافتی که پلی به سمت گذرگاه آگاهی است. آهو به‌تنهایی پناه می‌برد تا در تنهایی به مکاشفه درونی برسد؛ اینکه تمام دنیا ز درون ما آغاز می‌شود و دنیای بیرونی، تلالو دنیای درونی ماست. آهو به‌نوعی اتفاق واقع‌شده را می‌پذیرد، این تنهایی راهی است برای اینکه او با بعد جدیدی از خود آشنا شود. آهو مسیر خودشناسی را آغاز می‌کند که نقطه اولش تنهایی و تأمل در خود است.»
وی با اشاره به این مطلب که فیلم‌نامه آهو بسیار وامدار ادبیات است گفت:« همان‌طور که در تیتراژ پایانی فیلم مرقوم شده است آقای هوشنگ گلمکانی فیلم را به دوست عزیزشان پرویز دوایی تقدیم کردند. پرویز دوایی نویسنده و منتقد پیشکسوت سینمای ایران است که تمام متن‌های شاعرانه و عاشقانه فیلم برگرفته از کتاب‌های ایشان است.»
این بازیگر تصریح کرد: «من پیش از نگارش فیلم‌نامه آهو کل کتاب‌های استاد پرویز دوایی را خواندم و خون پرویز دوایی در رگ‌های آهو جاری و ساری است. به همه عاشقان ادبیات و شعر پیشنهاد می‌کنم که آثار ماندگار پرویز دوایی را بخوانند و از حظ ماندگار حضور در قصه‌های عاشقانه او بهره‌مند شوند. درست می‌فرمایید آهو وامدار شعر است، همان‌طور که من وامدار شعر و ادبیات هستم من در خانه‌ای بزرگ شدم که در دوره تحصیلم در مدرسه، خواندن ترجمه شعرهای شعرای اروپایی و آمریکایی در کنار اشعار همه شاعران معاصر و کهن و کتاب‌های ماندگار تاریخ ادبیات معاصر، تفریحات روزانه من بود. شعر و ادبیات گاهواره من است و من از این خاستگاه در ساخت فضای آهو بسیار بهره بردم.»
آرمان در پاسخ به اینکه تغییر نسل در متولدین دهه 80،70 و 90 دیدگاه‌های متفاوتی را رقم‌زده است آیا آثار سینمایی ما در خدمت این تغییرات نسلی قرار دارد یا خیر پاسخ داد: « ازآنجایی‌که سازندگان آثار سینمایی ما متولدین دهه 60 و دهه‌های پیش از آن هستند، حتماً در پرداختن به مسائل نسل جدید با مشکلاتی روبرو بوده‌اند، نسل جدید ما با دنیایی متفاوت رشد یافته است دنیایی که در آن خبری از محدودیت‌های ارتباطی نبود، نسل جدیدی که در فضای بدل شدن ارزش‌ها به بی‌ارزشی و تبدیل بی‌ارزشی‌ها به ارزش رشد کردند و این نسل شاید برای نسل ما و ماقبل‌های ما بسیار ناشناخته باشند. به نظر من حضور جامعه شناسان و روانشناسانی که اختصاصاً روی نسل جدید دهه 70، 80 و 90 کارکردند در نگارش پروژه‌های سینمایی و سریال‌ها، حتماً می‌تواند به مطرح‌شدن دغدغه این نسل جدید در آثار تصویری ما کمک کند.»
سپیده آرمان در ادامه به کاهش مخاطبان برنامه‌های تلویزیونی اشاره کرد و گفت:« به باور من با تغییر برخی از سیاست‌ها و استفاده از متن‌های خوب، کارگردانان کار بلد و بازیگران حرفه‌ای، تلویزیون می‌تواند به‌روزهای اوج خود در دهه نود و هشتاد برگردد. تلویزیون مخاطب گسترده‌ای دارد و تجربه پارها و پارها نشان داده است که اگر مجموعه خوبی از تلویزیون پخش شود با اقبال گسترده مردم روبرو خواهد شد. نمونه متأخر این مثال را می‌توانیم به پخش سریال سرزمین کهن بانام جدید سرزمین مادری به کارگردانی کمال تبریزی اشاره‌کنیم که توانست با اقبال گسترده مخاطبان روبرو شود.»
خبرنگار دانش‌آموز پانا: فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه