یلدا عباسی: سیستم آموزش هنر در مدارس باید غیرمتمرکز شود

یلدا عباسی که این روزها با نمایش «بی‌چرا زندگان» بر روی صحنه حاضر است در گفت‌وگو با پانا با اذعان به این امر که سال‌های سال به عنوان یک معلم در حوزۀ نمایش خلاق در مدارس آموزش‌وپرورش به فعالیت پرداخته است، تأکید کرد: «با مروری در حوزۀ فعالیت‌های انجام شده در آموزش‌وپرورش در جهت ارتقای رشد فرهنگی و هنری دانش‌آموزان در مدارس، می‌توان این نکته را دریافت کرد که نظام آموزش‌وپرورش ما، دقیقاً بر عکس جوامع دیگر که نظامی غیرمتمرکز دارند، نظامی متمرکز دارد و این بدان معناست که در این نوع از نظام‌های آموزشی دو، سه و یا چند درس به نام دروس عمومی شناخته می‌شوند و مابقی دروس، در جهت کشف استعدادهای کودکان و نوجوانان پیش می‌رود،»

بازیگر نمایش «بی‌چرا زندگان» بر همین اساس، رفتار آموزش‌وپرورش در ایرن در جهت شناسایی استعدادهای هنری را رفتاری متمرکز برشمرده و با بیان این که ممکن است دانش‌آموزان در مسیر کشف استعدادهایشان به سنینی بالاتر برسند و تازه به شناخت استعدادهای خویش دست پیدا کنند، یادآور شد: «در واقع، می‌توان گفت که اینجا، استعدادها درپلۀ نخست توسط خانواده‌ها کشف می‌شود و به همین خاطر است که در این مرحله، تنها خانواده‌ها می‌فهمند که کودکانشان چه استعدادهایی دارند و می خواهند آن را بدون تکیه بر آموزش‌های آموزش‌وپرورش و به صورت خصوصی در کلاس‌های بیرون از آموزش‌وپرورش ثبت نام کرده و آموزش بدهند و این در صورتی است که اگر این برنامه در نظام آموزشی و پرورش ما برنامه ریزی شود، این نظام، عملکرد بهتری خواهد داشت.»

وی که سال‌ها پیش در نمایشی با عنوان «من چه جوری ممکنه یک پرنده باشم؟» به کارگردانی روح‌الله جعفری، با الهام شعبانی آشنا شده است، افزود: «همین آشنایی موجب شد تا من در نمایش «خواب زمستانی» اثر خانم «لیلی عاج»، با خانم «الهام شعبانی» همکاری مجدد داشته باشم.»

این بازیگر که در جشنوارۀ تئاتر فجر توانسته است با ایفای نقش در نمایش «کمیتۀ نان» برندۀ جایزۀ بازیگری شود، با اشاره به این نکته که از روز نخستی که بازی در نقش «رزیتا» در این اثر نمایشی به او پیشنهاد شده است، از همان روز، با «الهام شعبانی» در مقام کارگردان و «لیلی عاج» در مقام نویسنده در حال گفت‌وگو بوده است، افزود: «من با نویسنده و کارگردان این اثر پیرامون این نقش بحث‌های بسیاری کردیم و این نقش، برای من بسیار جالب و چالش‌بر‌انگیز بوده است و ارتباط خوبی با این نقش گرفتم.»

عباسی که در نمایش «به وقت تهران» به کارگردانی «الهام شعبانی» حضور داشته است، اما این اثر به اجرا نرسیده است، با اشاره به این نکته که «رزیتا فلاحی»، از شخصیت او بسیار دور بوده است، ادامه داد: « «رزیتا فلاحی»، خبرنگار متفاوتی بود که از شخصیت‌های کلیشه‌ای خبرنگارانی که ما در نمایش‌های متفاوت، شاهد حضور آن‌ها بوده‌ایم، بسیار دور بوده است و همین امر موجب شد که من احساس کنم این نقش برای من است، چرا که همواره عاشق نقش‌های پیچیده و سخت بوده‌ام.»

وی وجود دو بیماری «صدا بیزاری» و زبان‌‌پریشی» در وجود این شخصیت را از مهم‌ترین ویژگی‌های «رزیتا فلاحی» برشمرده و با بیان این که وجود این دو ویژگی، دقیقاض بر خلاف ویژگی‌هایی است که یک خبرنگار می‌بایست در وجود داشته باشد، اضافه کرد: «یک خبرنگار باید بتواند از قدرت کلمات استفاده کند و این ویژ‌گی‌ها در وجود این شخصیت، موجب شد که من بفهمم با نقش بسیار عجیبی روبرو هستم و برای من جذاب شد و انتخاب این نقش برای من جذاب‌تر.»

عباسی با اشاره به این نکته که داستان‌های جاری در نمایش «بی‌چرا زندگان»، روایت‌هایی هستند که در واقعیت اتفاق افتاده‌اند و بر اساس واقعیت شکل گرفته‌اند، اظهار داشت: « این قصه‌ها، قصه‌هایی هستند که در جامعۀ ما کم نیستند و همین امر موجب می‌شود که مخاطبی که نمایش ما را می‌بیند، با قصۀ ما بیگانه نباشد و این امر، بدان معناست که مخاطب «بی‌چرا زندگان» با داستان‌هایی از زندگی خویش مواجه است که با آن‌ها بیگانه نیست.»

این بازیگر تئاتر، با تأکید بر این مفهوم که مخاطب این اثر، در نهایت کسی است که یا رایت‌های جاری در آن را تجربه کرده است و یا آن‌ها را از اطرافیان خویش شنیده است، تصریح کرد: «یکی از روایت‌های جاریی در این اثر، این است که ما تأثیرات کلامی خویش را در زندگی نادیده می‌گیریم و به صورت ناخوداگاه و به گونه‌ای که خودمان متوجه آن باشیم، انسان‌های اطراف خویش را می‌رنجانیم.»

وی، مشکلات موجود در جامعه را مشکلاتی ریشه‌ای برشمرده و با بیان این که ما، امروز به خوبی می‌توانیم آئینه‌ای از مشکلات اجتماع را در اشلی بسیار کوچک‌تر به نام خانواده ببینیم، خاطر نشان کرد: «اگر بخواهیم به این نکته برسیم که مخاطب پس از دوران پایان بیماری کرونا، از تئاتر مانند گذشته حمایت کند، به تولید آثاری با کیفیت و درخود مخاطب تئاتر نیاز داریم و هر چقدر که دست به تولید اجراهایی با کیفیت‌تر بزنیم، مخاطب بیشتری را در تئاتر جذب خواهیم کرد.»

بازیگر نمایش «بی‌چرا زندگان»، در بخشی دیگر از این گفت‌وگو، با بیان این که دوران کرونا، موجب شد تا مخاطبان تئاتر کمتر به سالن‌ها ورود کنند و به تبع آن در زمانی خاص، جامعۀ تئاتری ما نیز از این رخداد مهم متضرر شد، یادآور شد: «باید تلاش کنیم تا به نوعی در مخاطب تئاتر اعتمادسازی کنیم، چرا که مخاطب با سالن‌های تئاتر قهر نکرده است، بلکه مخاطب تنها به دنبال نیز خویش است که بیاید و به دیدن یک اثر نمایشی بنشیند که از دیدن آن لذت ببرد، بنابر این، ما باید این اعتماد سازی با تولید آثار با کیفیت انجام شود که مخاطب مجدداً جذب تئاتر شود و از آثار با کیفیت، حمایت کند.»