مجالی برای آرامش در حضور دیگران

به‌گزارش ایران، مادرها گرم گپ و گفت هستند و به نظر می ­رسد آنقدر حرف برای گفتن دارند که می ­توانند ساعت­ ها همان‌جا، پشت میز مربعی، زیر آسمان نیمه ابری بنشینند و با هم حرف بزنند. میزهای فایبرگلاس مربع شکل با فاصله از هم روی تکه زمینی که با چمن مصنوعی فرش شده، چیده شده­ اند. کمی آنسوتر چند رستوران وَن خیابانی کنار هم قرار گرفته­ اند و بوی خوشی در فضا پیچیده است. زنی جوان سرش را از پنجره یکی از ون­ ها بیرون می ­آورد و خطاب به میزِ مادرها می­ گوید:«سفارش شما آماده است.» دو نفر از مادرها می ­روند تا سفارش را تحویل بگیرند. وقتی سینی­ های پر از همبرگر روی میز گذاشته می­ شود، بچه­ ها شادمانه جیغ می­ کشند و به سر و کول هم می ­پرند تا زودتر ساندویچ­ هایشان را بردارند.

خیلی وقت بود در خیابان­ های شهر شاهد چنین صحنه­ هایی نبودیم؛ کرونا شکل زندگی را عوض کرده بود و حالا به نظر می‌­رسد آدم ­ها دیگر از لاک خودشان درمی آیند و به زندگی عادی برمی­ گردند، گرچه همچنان با احتیاط ،اما اثری هم از آن ترس و نگرانی گذشته نیست. در این میان تفریح در فضاهای روباز بیشتر مورد توجه قرار گرفته است چون می ­شود با خیالی راحت ­تر ساعتی را به خوشی سپری کرد.

«برای من خیلی خوشحال کننده است که بعد از مدت­ ها به قصد تفریح با فرزندم بیرون آمده­ ام. در تمام این مدت دو سال هربار، صرفاً برای کارهای ضروری مثل خرید و دکتر رفتن و ... از خانه بیرون آمده بودم. دخترم هم که مهدکودک نمی ­رفت و تمام مدت با هم در خانه بودیم. امروز اولین بار است که با دوستانم بیرون قرار گذاشته‌­ام. همگی بچه­ های تقریباً همسن و سال داریم و شرایط مشابهی را در این مدت سپری کرده­ ایم. فکر می­ کنم دیگر طاقت همه­ مان تمام شده بود و نیاز به این دورهمی داشتیم.»
زن جوان این را می­ گوید و ادامه می ­دهد: «اینجا چند وقت است دایر شده و چون نزدیک منزل مان است آن را می ­دیدم و خیلی خوشم آمد . فضای دلنشینی دارد و مهم تر آنکه روباز است و خیال آدم نسبتاً راحت. همه نیاز دارند مواقعی را به تفریح و آرام سازی ذهن اختصاص دهند و اینطور فضاها کمک بزرگی است خصوصاً برای ما مادرانی که امکان رفت و آمدمان به خیلی فضاها محدود است. طبعاً با بچه سه چهار ساله نمی ­شود راحت سینما رفت. حتی میهمانی رفتن هم گاهی سخت می ­شود، چون اولاً باید به فکر رعایت پروتکل­ ها بود و در ثانی شرایط خاصی دارد، مثلا ترجیح این است که با خانواده­ های بچه ­دار رفت و آمد کنیم تا بچه­ ها هم از بازی و معاشرت با هم لذت ببرند، اما به هرحال در این مدت کرونا چنین شرایطی فراهم نشده است ،برای همین من شخصاً از چنین فضاهایی استقبال می­ کنم و امیدوارم در جاهای دیگر شهر هم شاهد فراهم شدن شرایط آن باشیم.»

چند میز آن طرف تر زن و مردی مسن با دو فنجان قهوه در دست مشغول صحبت هستند. پسر جوان برایشان یک برش کیک در پیش­دستی می­ آورد و زن لبخند می­ زند. اگر ماسک را بردارید می ­شود بوی قهوه تازه را که در فضا پیچیده استشمام کرد. کافه سیار خیابانی برای خیلی ­ها فرصتی است که شاید در جاهای دیگر دست ندهد. «آدم گاهی دلش می­ خواهد از خانه بیرون بیاید و بنشیند جایی یک چای یا قهوه بخورد. برای کسانی در سن و سال ما قضیه کمی فرق می ­کند. مثل جوان­ ها نیستیم که کافی ­شاپ برویم، البته الان می ­بینم که دوستان همسن و سال من قرار می­ گذارند و کافی­ شاپ می ­روند، اما خودم تا به حال نرفته­ ام.»
خانم مسن این را می­ گوید و ادامه می ­دهد: «اینجا را دیدم و به همسرم گفتم بیاییم یک قهوه با هم بخوریم. فضای خوبی است و پیاده می ­توانیم بیاییم. مگر ما دل نداریم؟» این را به شوخی می­ گوید و می­ خندد.
شوهرش در ادامه حرف­ های او می­ گوید: «همه فکر می­ کنند آدم­ ها که پیر می ­شوند باید گوشه خانه بنشینند و نهایتاً به پارک سر خیابان شان بروند. گاهی همین جا هم که می ­آییم جوان ها با تعجب نگاه می­ کنند و لابد دارند پیش خودشان فکر می­ کنند که این­ها چه دل خوشی دارند یا اینکه چه خوب که اینقدر در این سن و سال روحیه­ شان خوب است. من حرفم این است که باید روحیه را تقویت کرد. الان که شرایط بهتر شده و خیلی ­ها دو دوز واکسن زده­ اند، می ­شود بیشتر تفریح کرد و تفریح هم، سن و سال نمی­ شناسد. اتفاقاً آدم­ های مسن بیشتر نیاز به تفریح دارند ،چون مشغله­ شان کم است. ما یک عمر کار کرده­ ایم و بازنشسته شده­ ایم که حالا فراغت داشته باشیم. درست است که ناتوانی و بیماری­ های مختلف دست و بالمان را می ­بندد اما باز هم می ­توانیم تفریحات کوچکی برای خودمان داشته باشیم.»

خیلی از رستوران­ ها و کافه­ ها که تا پیش از این فقط در فضای بسته فعالیت داشتند، در این روزها تلاش کرده­ اند برای خودشان فضایی روباز تدارک ببینند تا سهم بیشتری از جذب مشتریان نگران کرونا داشته باشند. نمونه­ اش غذاخوری کوچکی در یکی از محلات مرکزی تهران است که دو سه ماهی است به کل شیشه­ ها را برداشته و فضا را باز کرده است. مشتری­ ها غذایشان را که معمولاً شامل غذاهای خانگی و لقمه است می­ گیرند و همان جا آن را صرف می­ کنند. با توجه به اینکه هوا کمی سرد شده به نظر می­ رسد شاید رونق چنین فضاهایی کمتر شود اما مدیر رستوران معتقد است مردم یاد گرفته­ اند چطور خودشان را با شرایط وفق دهند. او می­ گوید:«من می ­بینم مردم می ­آیند و با کاپشن و لباس گرم می ­نشینند و غذایشان را می خورند. بالاخره چه بخواهیم و چه نخواهیم شرایطی را پشت سر گذاشته­ ایم که به ما یاد داده مهارت­ های بیشتری پیدا کنیم. همین که هر روز از خانه خارج می­ شویم و سراغ کار و فعالیت­ هایمان می­ رویم و پروتکل ­ها را هم رعایت می کنیم، خودش نشان می ­دهد چقدر نسبت به شرایط جدید خودمان را تغییر داده­ ایم و در واقع آموخته­ ایم با کرونا زندگی کنیم. به هرحال نمی ­شود که همیشه در قرنطینه ماند و باید به زندگی برگشت. غذا خوردن در بیرون از منزل هم همیشه جزو تفریحات ما بوده و هرکس به تناسب شرایط خود از این امکان تفریحی استفاده می­ کرده است. کرونا به این صنف خیلی ضرر وارد کرد و خیلی­ ها اصلاً کسب و کارشان را تعطیل کردند، اما نمی ­شود برای همیشه رستوران رفتن و غذا خوردن بیرون از خانه را کنار گذاشت، پس باید خود را با شرایط جدید وفق داد و هرکس خودش را زودتر با شرایط هماهنگ کند، موفق ­تر خواهد بود.»

تاریکی غروب پاییز چراغ­ های شهر را یکی یکی روشن می­ کند. جنب و جوش روز ، وقتی شب از راه می رسد، شکل و شمایلی دیگر به خود می­ گیرد. شب حضور آدم ­ها را انگار بیشتر به رخ می­ کشد. گام­ های سریع برای رسیدن به خانه و گام­ های آهسته و بی عجله که می ­تواند به تفرجگاهی کوچک و دلچسب ختم شود؛ فراغتی زیر آسمان شهر.