قهرمانان بی‌نام؛ قصه‌های نانوشته‌ای از سرخ‌ترین

بسم رب الشهدا و الصدیقین

 

چه شب‌هایی که ستاره‌ها اشک‌های ما را بر مژه‌هایشان می‌نوشتند و چه صبح‌هایی که خبر رفتن، قلب‌ها را در سینه می‌لرزاند؛ یادآور عاشورا.

 

آنان که رفتند، نه در بستر و نه در آرامش، بلکه در اوج فریاد حق و میان دل آتش پر کشیدند، همانند سرور و سالارشان.

 

هر ترکش، زخمی بر زمین نبود؛ بوسه‌ای بود از عشق حسینی. هر قطره خون، رنگی تازه بر پرچم ایثار پاشید، به رنگ سرخ شهادت.

 

دلمان می‌خواست فریاد بزنیم اما صدا در گلو خفه شد؛ همان‌سان که سکوت یاران را در بر گرفت.

 

دلمان می‌خواست بپرسیم چرا؟ اما پاسخمان، همان سکوت و آموزه‌های ماندگار عاشورا بود.

 

اینجا، در خاکی که خونشان را در خود بلعیده، یاد شهدا با کلمات زنده نمانده، که در نفس‌های ما و در پیمان همیشگی با آنان جاری است.

 

آن‌ها، قهرمانان قصه‌های نانوشته‌اند؛ مردان راه حسین(ع)، شهدایی که در اوج شجاعت به آسمان پیوستند.

 

ما می‌مانیم، با کوله‌باری از حسرت و عشق، تا راه روشنشان را ادامه دهیم… به یاد لب تشنگی.

 

بدانند که هر قطره خونشان، بذری است برای رویشی دوباره در مکتب عاشقی.