درس های قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲

اول اینکه به نقش دین، مذهب و علمای دینی در تحولات سیاسی - اجتماعی کشور توجه کنیم و حضور گسترده مردم در این قیام را مدیون دین‌گرایی مردم بدانیم. چون مبدا این قیام در محرم سال ۴۲ و از قیام امام حسین (ع) الهام گرفته شد‌.

آنچه در تاریخ دیده می شود این است که رژیم‌های دیکتاتوری توان مقابله با نیروهای مذهبی را که از بین مردم رشد کرده‌ را ندارند.

بنابراین حضور مردم براساس مکتب اسلامی و دینی در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی ، بهترین راه حل برای پیشرفت و آبادانی کشور می‌باشد.

دومین درس این قیام، عدم اعتماد به دولت‌ها و رسانه‌های خارجی است. در این قیام دولت‌هایی که شعار دمکراسی و مردم‌سالاری می‌دادند، هیچ حمایتی از قیام مردمی ایرانیان حمایت نکردند.

امروزه نیز دولت‌های به اصطلاح دمکرات هیچگاه به دنبال مردم‌سالاری، آزادی و یا تامین حقوق بشر و ملت‌ها نبوده و هر جا منافعشان اقتضا کند، به همان جا می‌روند.

مثال واضح آن جنایات رژیم صهیونیستی در فلسطین و سکوت کشورها دموکراتیو در مقابل آن است .

سومین درس این قیام به همه ملت‌های آزادیخواه جهان این است که اگر در مقابل دیکتاتورها ایستادگی کنند و حاضر به فدا کردن جان خود در راه ارزش‌ها باشند، پیروز می‌شوند. اگر چه قدرت‌های خارجی نیز از آن دیکتاتورها حمایت کنند.

هر ملتی با تلاش و فداکاری می‌تواند سرنوشت خود را تغییر دهد و از زیر چنگال ستمکاران رهایی دهد . 

همچنان که خداوند در آیه ۱۱ سوره رعد میفرمایید : 《خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد مگر اینکه آنان خود را تغییر دهند . 》

چهارمین درس این قیام که باید مورد توجه حوزه و دانشگاه باشد، این است که اتحاد این دو نهاد مقدس باید همچنان قوی باقی بماند.

همانقدر که این دو نهاد در پیروزی انقلاب نقش داشتند، در شکوفایی، پیشرفت و تعالی آن نیز مؤثر خواهند بود. نهضت نرم‌افزاری علمی که امروزه مورد نظر مقام معظم رهبری است توسط این دو نهاد قابل تحقق است و تک‌روی یکی از این دو و تخطئه دیگری توفیقی نخواهد داشت.