ولادت امام جعفر صادق(ع) شعاع دانش و عدل

۱۷ ربیع‌الاول ولادت امام جعفر صادق(ع) همزمان با میلاد با سعادت پیامبر (ص) است، حضوری که از مدینه برخاست و دنیای فکری و اخلاقی را به حرکت درآورد، امروز نیز به عنوان چراغی بین روشنایی و اندیشه می‌درخشد.

امام جعفر صادق(ع)، فرزند امام محمد باقر(ع)، در دامان این شهر نور و سکوت رشد کرد و با دو بالِ علم و حلم، راهنمای پرسشگران و خستگان از روزگار شد. او به شاگردان گسترده‌اش آموخت که علم، چون آبی زلال است که باید با صبر و تواضع در جانِ هر انسان بنشیند و اخلاق، چون گُلِ روشنِ حقیقت، در کنار آن به بار بنشیند.

امام صادق(ع) نه تنها در فقه و حدیث، که در اخلاق و فلسفه زندگی نیز سخنگوی روشن‌اندیشی بود و او با بیانی دقیق و رفتارهایی انسانی، برای جلالِ حقیقت پله‌پله بنا می‌کرد؛ عدل را به مثابه سدّ ظلم‌ها و علم را به مانند چراغی که کژراهه‌ها را روشن می‌کند، به انسان‌ها معرفی می‌کرد. 

لقب «صادق» که به او داده شد، گواهِ پایانیِ بی‌پیرایگیِ فهم حقیقت است که از سطح ظواهر فراتر می‌رفت و به عمقِ اعتماد و راستی می‌رسید.

از زندگی امام صادق میتوان آموخت دانش، بی‌اخلاق چون چراغی است که باد آن را می‌سوزاند و اخلاق بی‌علم چون باری سنگین بر دوشِ انسان می‌ماند.

 امام صادق(ع) به ما آموخت که تعادل این دو نیرو، کلیدِ زندگیِ معنادار است و انسانِ پیرو حقیقت از آن دو بال به پروا می‌رسد؛عدل در میدان جامعه، و دانشی که به کار مردم آید و به عدالت گره بخورد.

 پیام ولادتِ صادق(ع) نه تنها یادآور تاریخ که دعوتی است به عملِ دانش‌اندوزی همراه با اخلاقِ انسانی. پرسشگریِ خردمندانه، احترام به دیدگاه‌های دیگر و خدمت به خلقِ خدا با صداقت، نقطه‌های مشترکِ مسیرِ اوست.

 علم بدون اخلاق، نورِ بی‌ثبات است و اخلاق بدون علم، راهی بی‌هدف. در آیینه‌ی امروز، این تعادل همان نیرویی است که می‌تواند فرد و جامعه را به سوی حقیقت هدایت کند.

 امید است که روز ولادتِ این دانش‌پایۀ بزرگ، الهام‌بخش پژوهشگران، معلمان، دانش‌آموزان و همه‌ ی مردم باشد.