به روایت پانا
ضیافتی که میزبانش به موقع نرسید
تهران(پانا) - ضربان قلبم با آهنگ ساعت همنوا می‌شود. تلالو انوار خورشید جان دوباره به دل خسته آسمان می‌بخشد و باز هم گوش هایم برای جان سپردن به نجوای مامانم سراپا جان می‌شود. امر عجیبی است تن خسته من بعد سه ماه دوباره در پائیز به بهار می‌رسد. اما این بار جنس بهارش فرق می‌کند.
دانش‌آموزان، همگام با هم قدمی استوار برای آینده برداشته و زنگ جدیدی را به صدا در می‌آورند. در میان صف های فشرده دانش‌آموزان که همچون خطوط موازی به چشم می‌آیند، تنها شور و شوق دانش‌آموزان است که لمس می‌شود. دل‌ها تابان و چشم‌ها بی‌تاب است. روز ها و شب‌هایی بوده که از همدمان خویش دوری جسته و مدتی را در گرمای وجود تابستان به زنگ تفریح پرداخته‌اند.
گرد گام‌هایشان آسمان را نوازش می‌کند و ابرها را به رقص وامی‌دارد. و خوشحال‌ترین‌ها در این میان نیمکت‌هایی هستند که دوباره روز را در کنار مهمان‌هایشان سپری می‌کنند. اما در این میان عده ای شادی خود را به کمال نرساندند. بعضی در انتظار میزبان‌های خود چشم به زمین دوخته و تنها امیدشان رسیدن آنها است.
دانش‌آموزان یازدهمی که شروع دیگر در پائیز را پیش رو داشتند با نداشتن میزبان خود ضیافت را ناتمام رها کردند. اما هزار حیف که نمی‌توانند خود نوای دعوت‌شان را به گوش میزبان برسانند. شاید در بهاران آینده وقتی برای اولین بار به مدرسه نمونه دولتی می‌آیند میزهایشان زودتر در مدرسه باشند تا مهمان خاک‌های زمین کلاس نشوند.
مدارس زیادی هستند که با آغاز طنین سال تحصیلی جدید از امکانات کافی بهره‌مند نیستند. دبیرستان نمونه دولتی الزهرا سلام الله گلبهار نیز در ابتدای سال جدید با کمبود تجهیزاتی چون صندلی دست و پنجه نرم کرده است.
ارسال دیدگاه