شهادت، متعالی‌ترین مفهومی است که انسان می‌تواند با آن خود را متمایز و ممتاز کند. خداوند هم برای شهید، حرمتی بلند قائل است که او را به "بی‌مرگی" می‌رساند. "وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ؛ هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شدهاند مرده مپندار بلکه زندهاند که نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند.
تمایل به شهرت، ثروت، قدرت و حتی دیده شدن و...اگر از حد معقول خود فراتر رفته و تبدیل به یک عطش شود، به حدی که انسان به هر قیمتی در پی کسب آن باشد، بی‌شک ذلت او را به دنبال خواهد داشت، تا جایی که به خاطر به دست آوردن موقعیت مد نظر مجیزگو و حتی بنده دیگران می شود.
آدمی به امید زنده است. این را بارها و بارها شنیده‌ایم. گفته‌ایم و نوشته‌ایم. حکمت جمله‌ای که در جایگاهِ یک ضرب‌المثل، گستره امید را به پهنای زندگی تعریف می‌کند.
شاید آدم هر چیزی را فراموش کند اما تعدی به خانه و تجاوز به خاکش را هرگز فراموش نمی‌کند. قصه ما با آمریکا در همین فضا طراحی و بازطراحی می‌شود." پنجه عقاب" که به سرپنجه اقتدار الهی در هم شکسته شد در صحرای طبس، تنها یک خط از سیاهه‌ای است که در این رابطه شکل گرفته است.
انقلاب، برکت فراوان داشت برای مردم. یکی‌اش حضور موثر روحانیت در روستاها. یک نمونه‌اش هم این ماجرا که به خواندن می ارزد؛ وقتی قرار باشد نانت را از دل زمین بیرون بیاوری، زمین می‌شود همه چیزت. قومت، خویشت رفیقت، دیروزت، امروزت، فردایت... همه چیزت.
اهل بازی که باشی، بهترین فرصت‌ها را هم به بازی از دست خواهی داد. بهترین زمان را هم به همان قاعده‌ای از سر خواهی گذراند که بقیه زمان را گذرانده‌اید.
روزِ قُدسِ امسال یک روز ویژه است. بیش از آن که در لشکر مقاومت، این ویژگی به چشم آید، در ارکانِ رژیم شیطانی صهیونیستی، ویژگی در قالب زلزله دارد، شرایط را تعریفی تازه می‌کند.
بی امتحان، بدون آن که از امتحان سرفراز بیرون آییم، ارتقایی در کار نخواهد بود. همه بالاتر رفتن‌ها نتیجه امتحان و توفیق در آن است. زندگی- کلا- عرصه آزمون و امتحان است.
تهران (پانا) - یکی از معلمان درباره رضامراد صحرایی، سرپرست وزارت آموزش و پرورش اقرار کرد درس اخلاق و تواضعی که از استاد آموخته، همیشه در ذهنش خواهد ماند و الگوی وی در دوران خدمتش خواهد بود.
ذهن و زندگی بسیاری از ما پشت دیوار ساختارها و عادت‌ها حبس شده است. روالی چیده شده، قابل پیش‌بینی و بسیار مقاوم در برابر تغییر، روزمره ما را تا مرز روزمرگی‌های مداوم می‌کشاند و باز روزی دیگر از راه می‌رسد و تکرار به ماندن خود در زندگی ما ادامه می‌دهد تا آنجا که روزی چشم باز می‌کنیم و خود را انسانی محدود شده، ذهن زده و بیگانه با مفاهیمی چون شور و اشتیاق می‌بینیم.
