طلوع ولایت در قامت خردسالی

امام محمدتقی علیه‌السلام، نهمین پیشوای شیعیان در دهم رجب سال ۱۹۵ هجری قمری در شهر مدینه دیده به جهان گشود. او فرزند بزرگوار امام رضا(ع) و بانو نجمه خاتون بود و از همان کودکی، نشانه‌های فضل الهی در وجود شریفش نمایان بود. کنیه‌های او «ابوجعفر ثانی» و «جوادالائمه» است که هر دو نشانی از کرامت و جود بی‌پایان او دارند.

در سن هشت سالگی، پس از شهادت پدر بزرگوارش، مسئولیت سنگین امامت را بر دوش گرفت. گرچه از نظر سنی نوجوان بود، اما در حکمت، دانش و وقار، فراتر از بزرگ‌سالان زمان خود می‌درخشید. مناظره‌های علمی او با علمای دربار مأمون عباسی، گواهی بر علم لدنّی و مقام ربّانی‌اش بود.

سیره‌ آن امام جوان‌سال، آکنده از تواضع، مهربانی با مردم، احسان به نیازمندان و صبر در برابر سختی‌ها بود. با وجود عمر کوتاه سی‌ساله شان، تأثیر بزرگی بر گسترش معارف شیعی و تثبیت جایگاه امامت در دوران پرتنش عباسیان برجای گذاشت.

و امروز در سالروز شهادت آن امام همام در سی‌ام ذی‌القعده، دل‌های شیعیان در سوگ غربتی است که نه تنها در تاریخ، که در دل‌ها نیز باقی مانده است؛ غربتِ مظلومی که در جوانی مسموم شد، اما یاد و نامش تا همیشه، روشنی‌بخش مسیر هدایت است.