شهریار،نگین درخشان ادبیات فارسی و ترکی آذربایجانی
کرج(پانا)_سیدمحمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار، نامی است که با شنیدنش، عطر شعر و ادب در فضای فرهنگ ایران و فراتر از آن می‌پیچد.این شاعر بزرگ، که از برجسته‌ترین چهره‌های ادبیات معاصر ایران به شمار می‌رود، میراثی گران‌بها از خود برجای گذاشته است که همچنان پس از سال‌ها، الهام‌بخش نسل‌هاست.
شهریار در سال ۱۲۸۵ خورشیدی در روستای خوشگناب تبریز دیده به جهان گشود.دوران کودکی و نوجوانی او در تبریز و تهران گذشت و از همان آغاز،نبوغ ادبی‌اش شکوفا شد.او در ابتدا با تخلص بهجت شعر می‌سرود،اما بعدها با الهام از خوابی که دیده بود،تخلص شهریار را برگزید.تحصیلات او در رشته پزشکی ناتمام ماند ،اما هرگز از مسیر اصلی زندگی‌اش ،یعنی شعر و شاعری، باز نماند.
شهریار را می‌توان شاعری چندوجهی دانست که در قالب‌های مختلف شعری از جمله غزل،قصیده، مثنوی،قطعه و حتی شعر نو، طبع‌آزمایی کرده است.اوج قریحه شاعری او را در غزل‌های عاشقانه و عارفانه‌اش می‌توان دید که با زبانی شیوا،احساسات عمیق انسانی را به تصویر می‌کشد.
یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های شهریار،تسلط بی‌نظیر او بر ۲ زبان فارسی و ترکی آذربایجانی بود.شاهکار او، منظومه حیدر بابا سلام ،نه تنها در ادبیات ترکی آذربایجانی جایگاهی بی‌بدیل دارد، بلکه به دلیل ترجمه‌های متعدد به فارسی و سایر زبان‌ها،جهانی شده و خاطرات کودکی و دلبستگی به زادبوم را با زیبایی وصف‌ناپذیری بیان می‌کند.این اثر، نمونه‌ای درخشان از توانایی او در پیوند ۲فرهنگ و زبان است.
اشعار شهریار، مملو از مضامین اجتماعی،اخلاقی، دینی و عرفانی است.او با حس عمیق میهن‌پرستی و توجه به آلام مردم،شعر را به ابزاری برای بیان دغدغه‌های جامعه تبدیل کرد.سادگی و روانی کلام،همراه با عمق معنایی،اشعار او را برای هر طیفی از خوانندگان دلپذیر ساخته است.
امروز، شهریار نه تنها به عنوان یک شاعر بزرگ،بلکه به عنوان نمادی از هویت فرهنگی و هنری ایران زمین شناخته می‌شود.آثار او همچنان در محافل ادبی مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد و دریچه‌ای به سوی جهان غنی احساسات و اندیشه‌های اوست.
ارسال دیدگاه