زنگ ورزش در سایه؛ چرا تربیت‌بدنی هنوز جدی گرفته نمی‌شود؟
شهرکرد(پانا) - در حالی که سلامت جسمی و روانی دانش‌آموزان یکی از ارکان اصلی تعلیم و تربیت است، زنگ ورزش در بسیاری از مدارس همچنان در حاشیه قرار دارد. نبود سالن‌های استاندارد، کمبود تجهیزات پایه، و کم‌توجهی به برنامه‌های تربیت‌بدنی، این درس حیاتی را به یک فعالیت فرعی و کم‌اهمیت تبدیل کرده است.
در برخی مدارس، زنگ ورزش به جای تحرک و نشاط، به نشستن در کلاس یا قدم‌زدن در حیاط محدود شده است. نبود فضای سرپوشیده، به‌ویژه در فصل‌های سرد و بارانی، باعث شده بسیاری از دانش‌آموزان از فعالیت‌های بدنی محروم شوند. حتی در مدارسی که فضای باز دارند، نبود تجهیزات ایمن و استاندارد، اجرای برنامه‌های ورزشی را با خطر آسیب‌دیدگی همراه کرده است.
مربیان تربیت‌بدنی نیز با چالش‌های جدی مواجه‌اند. بسیاری از آن‌ها بدون امکانات کافی، مجبورند با ابزارهای ابتدایی و خلاقیت شخصی، کلاس‌های خود را اداره کنند. نبود اتاق تربیت‌بدنی، تجهیزات قابل حمل، و فضای مناسب برای آزمون‌های آمادگی جسمانی، کیفیت آموزش را تحت تأثیر قرار داده است.
در مدارس روستایی و مناطق کم‌برخوردار، وضعیت نگران‌کننده‌تر است. برخی مدارس حتی از داشتن توپ، حلقه بسکتبال یا تور والیبال محروم‌اند. این کمبودها نه‌تنها مانع رشد جسمی دانش‌آموزان می‌شود، بلکه انگیزه آنان برای مشارکت در فعالیت‌های گروهی را کاهش می‌دهد.
با وجود تأکید سند تحول بنیادین آموزش و پرورش بر تربیت همه‌جانبه، به نظر می‌رسد درس تربیت‌بدنی هنوز جایگاه واقعی خود را در نظام آموزشی نیافته است. در حالی که ورزش می‌تواند نقش مهمی در کاهش اضطراب، افزایش تمرکز و تقویت مهارت‌های اجتماعی ایفا کند، بی‌توجهی به آن، پیامدهایی فراتر از افت تحصیلی در پی دارد.
زنگ ورزش نباید زنگ فراموشی باشد. اگر قرار است مدرسه بستری برای رشد متوازن باشد، تربیت‌بدنی باید از سایه بیرون بیاید و در متن آموزش قرار گیرد.
ارسال دیدگاه