روز وقف، فرصت جاری کردن چشمه همیشه جاری کرامت است

وقف به‌عنوان یکی از ماندگارترین جلوه‌های احسان و نیکوکاری در فرهنگ اسلامی و ایرانی، ریشه‌ای عمیق در تاریخ این سرزمین دارد. سنت ارزشمند وقف از دیرباز نه تنها در خدمت رفع نیازهای مادی و معنوی جامعه بوده، بلکه بستری پایدار برای رشد علمی، فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی فراهم آورده است. روز وقف یادآور این حقیقت است که سرمایه‌های مادی، هنگامی که در مسیر خیر و منفعت عمومی هدایت شوند، می‌توانند نسل‌های متوالی را از برکات خود بهره‌مند سازند.

وقف در حقیقت پلی است میان فرد و جامعه؛ میان زندگی امروز و آینده‌ای که هنوز نیامده است. انسان واقف، با انتخاب آگاهانه خود، بخشی از دارایی خویش را از چرخه‌ی شخصی خارج و آن را در اختیار نیازمندان، مراکز علمی، آموزشی، درمانی، فرهنگی و یا عمرانی قرار می‌دهد تا آثار آن فراتر از عمر محدود فردی، برای همیشه در متن زندگی اجتماعی باقی بماند.

در تاریخ ایران، موقوفات فراوانی سبب رونق مدارس، کتابخانه‌ها، بیمارستان‌ها، مساجد و کاروانسراها شده و بسیاری از نیازهای اساسی جامعه را بدون تکیه بر منابع دولتی برآورده ساخته است. امروز نیز با وجود تحولات گسترده، فلسفه‌ی وقف همچنان زنده و کاربردی است؛ چه در قالب حمایت از دانشجویان و پژوهشگران، چه در پشتیبانی از بیماران و محرومان، و چه در توسعه‌ی فضاهای فرهنگی و هنری.

روز وقف فرصتی است تا ضمن گرامی‌داشت واقفان گذشته، نگاه تازه‌ای به ظرفیت‌های این سنت الهی داشته باشیم. نهادینه‌سازی فرهنگ وقف در جامعه، می‌تواند همبستگی اجتماعی را تقویت کند، از شدت فقر و آسیب‌های اجتماعی بکاهد و به تحقق عدالت و پیشرفت پایدار یاری رساند. در واقع، هر فرد می‌تواند به اندازه‌ی توان خود در این مسیر مشارکت داشته باشد و به سهم خویش آینده‌ای روشن‌تر برای جامعه بسازد.

امروز، بیش از هر زمان دیگری، نیازمند آنیم که با احیای سنت وقف، الگویی نوین از مسئولیت اجتماعی را ارائه دهیم؛ الگویی که نه تنها ریشه در ایمان و معنویت دارد، بلکه پشتوانه‌ای عملی برای توسعه ملی و همبستگی عمومی نیز محسوب می‌شود.