سلمان فارسی؛ جستجوگر حقیقت و یار وفادار پیامبر(ص)

سلمان فارسی، یار بزرگوار پیامبر اسلام(ص)، از شخصیت‌های برجسته صدر اسلام است که در طول عمر پر برکت خود، در راه کشف حقیقت و خدمت به دین، رنج‌های فراوانی را متحمل شد. نام اصلی او روزبه و کنیه‌اش ابوعبدالله بود، اما پس از اسلام آوردن، پیامبر اکرم(ص) به او فرمود: «از امروز نامت را سلمان بگذار»؛ و از آن پس با این نام شناخته شد.

سلمان از معمرترین و زاهدترین انسان‌های زمان خود به شمار می‌آمد و در علم و دانش، سرآمد اهل روزگار بود. روایات بسیاری بر این نکته تأکید دارند که سلمان از علوم پیشینیان و آیندگان آگاهی داشت.

او سال‌های بسیاری را در طلب دین حق گذراند تا اینکه در منطقه قبا و هم‌زمان با ورود پیامبر(ص) به مدینه، اسلام آورد و به یکی از نزدیک‌ترین یاران پیامبر تبدیل شد.

در مورد زادگاه او روایت‌های گوناگونی وجود دارد؛ برخی روستای «جی» از رامهرمز شیراز، برخی شهر «جی» در اصفهان، و برخی دیگر منطقه کازرون را زادگاه او می‌دانند. خود سلمان گفته است: «در رامهرمز به دنیا آمدم و پدرم اهل اصفهان بود».

در منابع تاریخی آمده است که سلمان دارای سه دختر بوده که یکی در اصفهان و دو نفر دیگر در مصر زندگی می‌کردند. همچنین گفته شده پسری به نام عبدالله داشته و به همین دلیل کنیه‌اش «ابوعبدالله» بوده است.

درباره سن و سال او نیز اختلافات فراوانی وجود دارد. برخی سن او را تا ۴۰۰ سال و حتی بیشتر نیز ذکر کرده‌اند؛ با این حال، اکثر روایت‌ها بر سن تقریبی ۲۵۰ سال اتفاق نظر دارند. برخی منابع، او را از معاصران حضرت عیسی(ع) یا وصی او می‌دانند.

سلمان فارسی در نهایت در سال ۳۶ هجری قمری، در هشتم صفر، در شهر مدائن درگذشت. مزار او هم‌اکنون در نزدیکی ایوان مدائن، در غرب رود دجله، زیارتگاه عاشقان و ارادتمندان اوست.