در گفتوگو با پانا:
روئین‌تن: «جنگ ۱۲ روزه» فقط یک فیلم نیست، آینه مردم ایران است
تهران (پانا) - علی روئین‌تن، کارگردان و فیلمنامه‌نویس شناخته‌شده سینمای ایران، از شکل‌گیری فیلمنامه جدیدش با محوریت جنگ ۱۲ روزه، انگیزه‌اش از ساخت این اثر و نگاهی که به بازتاب هنری این واقعه تاریخی دارد، سخن گفت. او معتقد است که هنر هنوز می‌تواند مردم را درگیر کند، به شرطی که از دل مردم بجوشد.
علی روئین‌تن در گفتوگو با پانا درباره فیلمنامه جدید خود گفت: «در حال نگارش فیلمنامه‌ای با عنوان جنگ ۱۲ روزه هستم؛ اسم زیبایی دارد و به نظرم سزاوار پرداختن است. در حال کار روی مستند داستانی "کوچه دیوار" بودم و فیلم‌های قبلی‌ام را مرور می‌کردم که این اتفاق (آغاز جنگ ۱۲ روزه) افتاد. حس کردم داریم یک دوره مهم را از دست می‌دهیم؛ اتفاقی که بعدها فراموش می‌شود و یادگاری از آن باقی نمی‌ماند.»
وی افزود: «بچه‌ها هر کدام گرفتار بودند؛ یکی در سفر بود، یکی دنبال پدرش، دیگری دنبال مادرش… نشستم در دفتر و با خودم فکر کردم، چرا من درباره این موضوع یک فیلم نسازم؟ فیلمنامه را شروع کردم. هنوز تمام نشده اما موضوع درباره کارگردانی است که تصمیم دارد درباره یک شهید فیلم بسازد. وقتی گروهش را جمع می‌کند، اتفاقات جنگ پیش می‌آید و تصمیم می‌گیرند دوربین را سمت واقعیت برگردانند و در بطن وقایع آن دوازده روز قرار بگیرند. تمام فیلم درباره همین دوازده روز است.»
روئین‌تن در ادامه درباره تأثیرگذاری آثار هنری با موضوع جنگ ۱۲ روزه گفت: «اینکه هنوز این موضوع برای مردم هیجان‌انگیز است یا نه، چیزی نیست که من بتوانم دقیق بگویم. اما یک مشکل اساسی داریم: منتقدان، نظریه‌پردازان و بدتر از همه، مدیران فرهنگی ما بدون اینکه فهم و شعور عمیقی داشته باشند، شروع می‌کنند به تحلیل مردم. درحالی‌که این مردم خودشان در آینه هنر دیده می‌شوند. هنر انعکاس زندگی و واقعیت آن‌هاست. در آن دوازده روز، مردم ایران همه ناممکن‌ها را ممکن کردند.»
وی با اشاره به دیگر پروژه‌هایش گفت: «سال‌هاست برای ساخت فیلمی با عنوان اشتهگان تلاش می‌کنم که درباره کرونا در ایران است؛ درباره اینکه مردم ما چطور با آن بحران کنار آمدند. حالا این جنگ ۱۲ روزه از مهم‌ترین وقایع تاریخی ماست. در فیلمم می‌خواستم ابتدا اسمش را بگذارم "مردم ۱۲، نظام صفر" اما بعد دیدم اسم خوبی نیست. هدفم این بود که نشان بدهم مردم چقدر شریف‌اند و پای اصول‌شان ایستاده‌اند.»
این کارگردان در ادامه درباره برخی قصه‌های انسانی که در دل این ماجرا شکل گرفته‌اند، گفت: «در فیلم‌نامه‌ام شخصیتی داریم که سال‌ها منتظر فرزند بوده، اما دقیقاً در زمانی که باد شدید می‌وزد، آن فاجعه برایش رخ می‌دهد… یا آدم‌هایی که از آن‌ها انتظار می‌رفت در بحران‌ها حضور داشته باشند، جا می‌زنند، اما کسانی که کسی روی آن‌ها حساب نمی‌کرد، جلو می‌آیند.»
روئین‌تن تأکید کرد: «این فیلم، اثری سیاسی نیست؛ بلکه فیلمی عاشقانه و اجتماعی است.»
وی در پاسخ به پرسشی درباره طول فیلم و اینکه آیا می‌توان فیلم‌های بلندتری ساخت، گفت: «همه می‌توانند فیلم طولانی بسازند، اما من دنبال ساخت یک فیلم استاندارد هستم. کاری به حرف و حدیث‌ها ندارم. هرکسی آزاد است نظر خودش را داشته باشد. من پیرو هیچ‌کدام نیستم.»
در پایان، علی روئین‌تن گفت: «من عاشق مردم ایرانم. اما این دوازده روزه باعث شد بیش از همیشه احساس افتخار کنم که ایرانی‌ام. مردم ما واقعاً بزرگند. جدی می‌گویم... خدا حفظشان کند.
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه