خیرین در مدارس، آینده‌سازان فردا را حمایت می‌کنند

در آستانه سپاس و ستایش، آنگاه که سخن از ایثار و نیک‌اندیشی به میان می‌آید، نام خیّرین گرانقدر چون نگینی درخشان بر تارک تاریخ تعلیم و تربیت می‌درخشد.

بزرگوارانی که با مهربانی و سخاوت، به رشد و پیشرفت دانش‌آموزان کمک می‌کنند و چراغ علم و دانایی را روشن نگه می‌دارند.

در دنیایی که گاهی مهربانی و توجه به دیگران کم شده، خیرین مدرسه مانند فرشته‌های بی‌ادعا هستند. آنان با عشق و ایمان، فضای مدرسه را زیباتر و آموزش را برای دانش‌آموزان بهتر می‌کنند. آنان نه تنها امکانات مادی می‌بخشند، بلکه با حمایت خود، امید و عشق به آینده را نیز هدیه می‌دهند.

این بزرگان در سکوت و با اقدامات نیک خود، درس محبت و انسانیت به همه ما می‌آموزند. هر کاری که برای مدرسه انجام می‌دهند، نشان از عشق آنان به پیشرفت و تعالی کودکان این سرزمین دارد.

ما در برابر روحیه بزرگ و سخاوتمندانه این عزیزان سر تعظیم فرود می‌آوریم و برایشان آرزوی سلامت و موفقیت داریم. امیدواریم راه پرخیر و برکت آنان همیشه ادامه داشته باشد و نام نیکشان برای همیشه در تاریخ آموزش و پرورش ایران جاودان بماند.

در سکوت گرمای ظهر، که آفتاب بی‌مدارا بر حیاط مدرسه دخترانه شاهد پوررضایی یزد می‌تابید، آرزوی جرعه‌ای آب خنک، آرزوی هر دانش ‌آموزی بود که با شوق در زنگ تفریح می‌دوید. امروز اما، دیگر هیچ دانش‌آموزی در این مدرسه، تشنه نیست. نه فقط تشنگی آب، که تشنگی زیبایی و تشنگی دانستن.

این، قصه دستانی است که از دورترین نقطه مهربانی آمدند و چنان بر خاک این مدرسه نقش خیر کشیدند که تا همیشه، یادشان در دل دیوارها و در جان دانش‌آموزان خواهد ماند.

حاج آقای پور رضایی، مردی که پیشتر، سنگ بنای این مدرسه را با نیّتی پاک گذاشت، این بار با نصب آبسردکنی صنعتی، تپشِ تشنگی را از سینه‌های کوچک ما برداشت. حالا هر کودکی که از کنار این آبسردکن می‌گذرد، نه فقط آب، که مزه محبت را می‌چشد.

و در گوشه‌ای دیگر، تابلویی روان، چشمک می‌زند و خبرهای مدرسه را با نوری زیبا فریاد می‌زند. این تابلو، یادگار خانواده محترم دهقان است؛ خانواده‌ای که به ما ثابت کرد گاهی یک اقدام فرهنگی، می‌تواند روح یک فضا را دگرگون کند. نوری که از این تابلو می‌تابد، روشنی بخش راهی است که دیگر اولیا نیز می‌توانند در آن گام بگذارند.

ما دانش‌آموزان، وقتی دسته‌جمعی کنار آبسردکن می‌نشینیم، یا وقتی با شوق اخبار جدید روی تابلو را می‌خوانیم، در سکوت، دعایی برای این فرشتگان بی‌بال می‌فرستیم. آن‌ها به ما آموختند که مدرسه، تنها چهار دیواری نیست؛ خانه دوم ماست و آن‌ها، معماران محبت این خانه.

باشد که این نسل، با الهام از این بزرگواران، در آینده، چراغ محبت را در دست بگیرد و بر تاریکی‌های جهل و نیاز، نور بپاشد.