نگاهی که مرزهای دیدن را می‌شکند

گاهی روشنایی در چشم‌ها نیست، در دل‌هاست، دل‌هایی که مسیر زندگی را بی‌هیچ نوری می‌پیمایند، اما جهان را زیباتر از همه می‌بینند.

آنان که گرمای محبت را لمس می‌کنند، صدای مهربانی را می‌شنوند، و رنگ زندگی را با احساس درونی‌شان می‌چشند. نابینایان، صاحبان چشمانی از ایمان‌اند؛ کسانی که به ما یاد دادند دیدن، تنها با چشم نیست، بلکه با درک، باور و عشق است.

روز جهانی نابینایان، یادآور اراده و امید انسان‌هایی است که تاریکی را بهانه نکردند، بلکه آن را پلی ساختند برای رسیدن به روشنایی درون. آنان با عصایی سفید، در مسیرهایی قدم می‌گذارند که شاید دیگران حتی جرأت آغازش را نداشته باشند.

هر گامشان سرشار از شهامت است، هر لبخندشان نشانه‌ای از ایمان، و هر نگاهشان  هرچند ناپیدا برای ما،  آکنده از روشنایی روح است.

در دنیایی که گاهی چشم‌ها می‌بینند اما دل‌ها کورند، آنان با دل می‌بینند، با عشق می‌فهمند و با مهربانی زندگی می‌کنند.

به ما می‌آموزند که دیدن، یعنی فهمیدن حضور خدا در هر لحظه، لمس نور در دل تاریکی، و باور به اینکه محدودیت، مرز نیست، بلکه معناست.

بیایید در این روز، نه تنها از نابینایان تجلیل کنیم، بلکه از نگاهی که دارند بیاموزیم؛ نگاهی که فراتر از بینایی است.

بیایید دست‌هایشان را بفشاریم و در کنارشان بایستیم، نه از سر ترحم، که از سر احترام، چرا که آنان چراغ‌های خاموشی‌اند که در دل تاریکی، به نرمی می‌درخشند.

و چه زیباست وقتی می‌فهمی، بعضی چشم‌ها، نمی‌بینند اما درک می‌کنند؛ و بعضی دل‌ها، روشن‌تر از هر نوری، جهان را می‌بینند.

آری…

دل‌هایی که روشن‌تر از چشم‌اند، راه را برای تمام ما روشن می‌کنند