آن‌جا که صدای مردم، بی‌صدا نمی‌ماند

در دنیایی که هر روز پر از خبر است، گاهی مهم نیست چه کسی خبر را اول گفت؛ مهم این است که چه کسی آن را درست گفت. خبرنگار بودن، یعنی دنبال حقیقت رفتن، حتی وقتی گفتنش سخت است. یعنی گوش دادن به صداهایی که شاید کسی آن‌ها را نشنود و نوشتن از دردهایی که گاهی فراموش می‌شوند.

خبرنگار فقط کسی نیست که می‌نویسد. او می‌بیند، می‌پرسد، مقایسه می‌کند و همیشه دنبال چرایی است. او کنار مردم ایستاده، نه روبه‌روی آن‌ها؛ همراه آن‌هایی که صدا ندارند و شاید تنها راه‌شان برای شنیده‌شدن، همین چند خط روی یک کاغذ باشد.

گاهی میان شلوغی شهر، صدای ضبط خبرنگار شنیده می‌شود. گاهی میان گل‌ولای مناطق سیل‌زده، دوربینی است که واقعیت را ثبت می‌کند و گاهی در سکوت یک تحریریه، نوجوانی نشسته که هنوز به این دنیا باور دارد... به دنیایی که نوشتن، می‌تواند آن را بهتر کند.

روز خبرنگار، فقط روز آن‌هایی نیست که در صفحه‌ اول روزنامه‌ها اسم‌شان آمده؛ روز همه‌ کسانی است که با قلب‌شان روایت می‌کنند، حتی اگر هنوز دوربین‌شان ساده باشد و کارت خبرنگاری‌شان تازه.

برای ما نوجوان‌ها، خبرنگاری فقط یک تجربه نیست، تمرین مسئولیت است. تمرین دقت، درک و جرأت؛ تمرین این که سکوت نکنیم اگر چیزی درست نیست و بنویسیم اگر نوشتن، نجات کسی باشد.

این روز، یادآور نوری است که در دل واژه‌ها می‌تابد... نوری که با ما شروع شده و قرار است با ما ادامه پیدا کند.