هویت من از تماشاگران است نه زر و زور

نامه‌ای به بانک شهر؛

آقای بانک شهر سلام، من پرسپولیس هستم

روزگاری من را به نام یک تیم مردمی می‌شناختند، تیمی مردمی که مشکلات  عدیده مالی داشتم،  زمین تمرین نداشتم، اما دل بزرگی داشتم؛ در ایران و خارج از مرزهای کشور، آقایی می‌کردم، سلاطین، سرطلایی‌ها، برای من می‌جنگیدند، تا بتوانم خنده بر لبان میلیون‌ها هوادار بیاورم.

قصه من و هواداران با غم و شادی بسیاری در دهه‌های گذشته سپری شده است،  بودند مردمی که با پیروزی‌های من می‌خندیدند و با باخت‌های من در غم فرو می‌رفتند؛  اما بانک شهر عزیز از روزی که نام تو در کنار من قرار گرفت، قرار بر این بود که  روزهای شاد من فرا برسد، غم‌ها دیگر برای من نباشد، اما چه شد که با تصمیمات تو روزهای شاد کمتر از هر روز شد، طرفداران من می‌گویند این تیم دیگر تیم ما نیست.

واژه مردمی دیگر از کنار من رخت بر بسته است و من تبدیل به تیم بانک شهر و درویش شدم. هر روز در استادیوم‌ها، صدای حیا کن رها کن شنیده می‌شود، سربازان درویش نیز با مشت و لگد زدن، از هواداران من پذیرایی می‌کنند.

آقای بانک شهر، هویت من از تماشاگران من است نه به زر و زور، که این یکی هیچ‌وقت در تیم من جواب نداده است.

هواداران، تیم هجومی می‌خواهند که ۹۰ دقیقه  بر تیم‌های دیگر حمله کند، نه یک تیم که تعداد گل‌های زده‌اش،  از تعداد بازی‌های تیم کمتر باشد.

آقای بانک شهر، فکری به حال من کن، نگذار که هوادارانم سرخورده‌تر  از دیروز باشند.

آقای بانک شهر مردانگی کن و بگذار بر کوی و برزن پرسپولیس نیز عروسی شود و شادی  بار دیگر در دل میلیون‌ها هوادار این تیم بنشیند.

مخلص شما پرسپولیس