آسمان هنوز بغض دارد

این خبر، همانند جرقه‌ای بود که سکوت شب را شکافت. اما این، فقط یک خبر نبود. این، رفتن مردی بود که برای عدالت جنگید، که ساده‌زیستی را نه شعار، بلکه سبک زندگی‌اش ساخت. مردی که تا آخرین لحظه‌ی عمر، در جاده‌های صعب‌العبور شمال‌غرب کشور، در میان کوهستان و باد و مه، به دنبال خدمت بود.  

 

نگاه یک خبرنگار

ما خبرنگاران با خبرها زندگی می‌کنیم، اما برخی خبرها فراتر از کلمات هستند. آن روز، تمام رسانه‌ها مملو از خبرهای مرتبط با این حادثه بود. ساعت‌ها در میان تصاویر و تحلیل‌ها گم شده بودم، اما در ذهنم، چیزی فراتر از تیترهای خبری بود حسرتی عمیق.  

به یاد آوردم که چند ماه پیش، در یکی از سفرهای استانی، از نزدیک شاهد بودم که چگونه میان مردم می‌رفت، بی‌واسطه، بی‌تشریفات. لبخندش واقعی بود، صدایش پر از یقین. خبرنگاران را با دقت می‌شنید، به سوال‌ها پاسخ می‌داد، نه از روی وظیفه، بلکه از سر تعهد. حالا، در اولین سالگرد شهادتش، می‌فهمم که این لحظه‌ها چقدر ارزشمند بودند.  

مردی که خاطره شد

مراسم اولین سالگرد شهادتش، شبیه به یک پیمان جمعی بود. نه فقط مسئولان و شخصیت‌های سیاسی، بلکه مردم عادی آمده بودند. پیرمردی با چهره‌ی آفتاب‌خورده‌ای که آرام اشک می‌ریخت. دختر جوانی که شاخه‌ی گل در دست داشت. مادری که کودکش را در آغوش گرفته بود و زیر لب دعا می‌خواند.  

همه برای چیزی فراتر از یک سالگرد آمده بودند برای تجدید عهد با مردی که خدمت را فراتر از سیاست می‌دید. مردی که به مردم امید داده بود.  

درسی برای آینده

یک سال گذشت، اما حقیقتی که شهادت او به ما آموخت، پابرجاست: عدالت فراموش نمی‌شود. انسان‌هایی که برای آرمان‌هایشان می‌جنگند، حتی اگر جسمشان دیگر نباشد، نامشان در تاریخ باقی می‌ماند.  

برای من، خبرنگاری که هر روز با خبرها سر و کار دارد، شهادت او یک پیام بود اینکه باید حقیقت را روایت کرد، بدون اغراق، بدون کم‌وکاست. باید صدای مردم را شنید، باید دید که مسئولان چگونه می‌توانند مسیر خدمت را ادامه دهند.  

و حالا، در نخستین سالگرد پرواز او، می‌دانم که آسمان هنوز بغض دارد. اما این بغض، تنها برای فقدان نیست. این بغض، عهدی است که مانده، عهدی برای ادامه‌ی راه، برای عدالت، برای مردم.