آغاز امامت؛ نور امیدی در دل تاریکی انتظار

وقتی به این موضوع فکر می‌کنم، انگار که در دنیای خودم، آماده‌ شنیدن یک خبر مهم هستم. خبری که قرار است دنیا را تغییر دهد. امام حسن عسکری(ع)، رسالت خود را به پایان رساندند و حالا پسرشان، امام موعود، سکان هدایت را به دست گرفته‌اند. هرچند که هنوز در دوران غیبت هستیم و ایشان را به‌صورت مستقیم نمی‌بینیم اما حس می‌کنم این آغاز، نقطه‌ عطفی است که باید با تمام وجود آن را درک کنیم.

چند روز پیش داشتم درباره «انتظار» تحقیق می‌کردم. انتظار فقط نشستن و دعا کردن نیست؛ انتظار یعنی آماده شدن، یعنی تلاش برای ساختن جامعه‌ای که امام زمان(عج) وقتی تشریف می‌آورند، آن را بپسندند. مثل یک خبرنگار که قبل از وقوع یک رویداد مهم، تمام اطلاعات را جمع‌آوری می‌کند، با افراد مصاحبه می‌کند و خودش را آماده می‌کند تا بهترین پوشش خبری را ارائه دهد، ما هم باید خودمان را آماده کنیم.

اینکه امام زمان(عج) از ما چه انتظاری دارند؟ شاید همین که در کار خودمان، درس‌هایمان و رفتارمان با دیگران، بهترین باشیم. شاید همین که ظلم را نپذیریم و برای عدالت تلاش کنیم. شاید همین که با هم مهربان باشیم و نگذاریم سختی‌ها ما را ناامید کند.

این آغاز، هم یک مسئولیت است و هم یک امید بزرگ؛ امیدی که باعث می‌شود در کنار خبرهای غم‌انگیز دنیا، همیشه روزنه‌ای از نور را ببینیم.