پشت میز خبری که هرگز آرام نمی‌گیرد

فاطمه نیکوکار خبرنگار و مسئول خبرگزاری پانا فارس در یادداشتی نوشت:هر روز با طلوع خورشید، تلفن همراهم زنگ می‌خورد. نه برای تبریک تولد یا احوالپرسی، که برای خبری فوری؛ گاهی فاجعه‌ای در راه است، گاهی جنایتی در سکوت، و گاهی هم دعوتی به مراسمی که باید پوشش داده شود.

کوله‌پشتی‌ام همیشه آماده است؛ پر از دوربین، میکروفون، دفترچه یادداشت و قلم‌هایی که قرار است شاهد اتفاقات باشند.

از خیابان‌های شلوغ و پر هیاهو گرفته تا سکوت سنگینِ صحنه‌های دلخراش، همه جا حضور داریم. باید واقعیت را دید، شنید و ثبت کرد؛ حتی وقتی که دیدنش، شنیدنش و حتی نوشتن درباره‌اش، قلب را به درد می‌آورد.

گاهی باید با خانواده‌ای داغدار همدردی کنی، در حالی که خودت هم بغض کرده‌ای. گاهی باید حقیقت تلخی را به زبان بیاوری که شنیدنش برای مخاطب سخت است، اما وجدان حرفه‌ای حکم می‌کند که سکوت نکنی.

شب که می‌شود، تازه کار ما شروع می‌شود. خبرها را باید دسته‌بندی کرد، صحت‌سنجی کرد، نوشت و ویرایش کرد. ساعت‌ها پای مانیتور می‌نشینیم، کلمات را کنار هم می‌چینیم تا تصویری واضح و بی‌پرده از آنچه گذشته، ارائه دهیم. گاهی خطرات فیزیکی تهدیدمان می‌کند، گاهی هم فشارهای روانی و تهدیدهایی که پشت خط تلفن می‌شنویم. مسئولیت سنگین است؛ مسئولیت انعکاس حقیقت، مسئولیت آگاه‌سازی جامعه.

اما در میان تمام این سختی‌ها، لحظاتی هست که تمام خستگی‌ها را از تنت بیرون می‌کند. لحظه‌ای که می‌دانی گزارشی که تهیه کرده‌ای، تغییری ایجاد کرده؛ صدای کسی شده که شنیده نمی‌شد؛ یا حقیقتی را بر همگان آشکار ساخته است. همان لحظه است که دوباره قلم دست می‌گیری و با انگیزه‌ای تازه، راهیِ دنیای پر هیاهوی خبر می‌شوی. ما خبرنگاریم؛ با تمام سختی‌ها و شیرینی‌هایش، تا حقیقت زنده بماند.