قامتِ استوارِ آرامش

گاهی فکر می‌کنم در جهانِ امروز، حقیقت چقدر تنهاست؛ مخصوصاً وقتی صدای بمباران و هیاهوی دشمنان، موج می‌زند در شیشهٔ اتاق‌های خبر؛ اما انگار هنوز هم هستند زنانی که با حضورِ آرام و چهرهٔ مصمم‌شان، دنیای تیرهٔ رسانه را روشن می‌کنند.

این روزها من و همکلاسی‌هایم، چشم‌مان به صفحه‌ تلویزیون دوخته بود تا خبرها را دنبال کنیم. همان موقع که صدای انفجارها و شایعه‌های دلهره‌آور، هر لحظه بیشتر می‌شد، ناگهان تصویر خانم سحر امامی، دوباره روی آنتن آمد بی‌آنکه لرزش یا واهمه‌ای در نگاهش باشد. همان صلابت، همان آرامش...

با خودم فکر کردم:

کسی نمی‌تواند خبر را بمباران کند

کسی نمی‌تواند حقیقت را دفن کند

تا وقتی چنین زنانی هستند که راه را به ما نشان دهند.

امروز به‌عنوان یک خبرنگار نوجوانِ پانا به سحر امامی و ایستادگی‌اش افتخار می‌کنم و او را الگوی خودم می‌دانم. کاش یک روز بتوانم مثل او باشم؛ محکم، آرام، متعهد و عاشقِ حقیقت.

خانم امامی!

ما صدای شما را شنیدیم و با هر تپش قلب‌مان باور کردیم که «قامتِ استواریِ حقیقت» یعنی ایستادن کنار مردم و روشنی‌بخشیدن به شب‌های ترس و نگرانی.

ما قول می‌دهیم تا قلم در دست داریم، هم‌پیمانِ شما و تمام الگوهای روشنگری بمانیم.

این راه را با افتخار ادامه خواهیم داد...