وداع آسمانی؛ علی‌اکبر (ع) در قاب عشق و ایثار

امروز دل‌ها بی‌تاب‌اند... 

روز علی‌اکبر است، جوانی که شبیه‌ترین بود به پیامبر، نه فقط در چهره، که در نگاه، در کلام، در قلبی که با هر تپش به یاد حق می‌تپید.

ای پسر حسین، ای گل پرپر عاشورا... 

وقتی بر اسب نشستی، گویی خورشید عاشقانه‌اش را وداع می‌کرد. تو رفتی، بی‌هیچ واهمه، بی‌هیچ تردید. صدای «اللهم اشهد علی هؤلاء» از زبان پدرت بلند شد؛ می‌دانست دارد دل از دل می‌کَند...

تو همان نوری بودی که تاریکی را شرمنده کرد. 

زخم‌ها بر تنت نشستند، ولی لبخندت شکستنی نبود. تو ثابت کردی که عشق، فقط در کلمات نیست—در عمل است، در خون است، در لب‌تشنه‌ای که برای دین جان می‌دهد.

حسین (ع) تو را در آغوش گرفت، قطره‌های اشک بر گونه‌هایش جاری شد. و ما، پس از قرن‌ها، هنوز در ماتم تو گریه می‌کنیم؛ ای جوان رشید بنی‌هاشم، ای جلوه‌ی زیبایی در میدان رزم.

امروز ، ماه محرم خجالت می‌کشد از نوری که تو به تاریخ دادی. 

تو رفتی، اما ماندی... در دل‌ها، در روضه‌ها، در هر آهی که شب عاشورا را می‌سوزاند.