شهدای رسانه‌ای سند زنده‌‌ای هستند

در هیاهوی جنگ و سایه‌های سنگین سانسور و تحریف، همیشه کسانی بوده‌اند که بی‌پروا حقیقت را فریاد زدند؛صدای مردم شدند و به‌جای امنیت، آگاهی را انتخاب کردند. آن‌ها نه در سنگرهای نظامی، که پشت لنز دوربین‌ها، در عمق گزارش‌ها و میان انفجار واژه‌ها جان دادند؛خبرنگاران شهید، شهدای رسانه‌ای.

رسانه، اگر رسالتش را بشناسد، سنگری به وسعت وجدان بشریت است.خبرنگاری که برای ثبت واقعیت از خط مقدم می‌نویسد،تنها یک حرفه ندارد؛ او یک رسالت دارد، رسالتی که گاه به قیمت جان تمام می‌شود.

و امروز، در میانه‌ جنگ نابرابر ۱۲ روزه ایران با رژیم کودک‌کش صهیونیستی،این رسالت بار دیگر به خون آغشته شد.۹ خبرنگار، تصویربردار، فعال رسانه‌ای و راوی حقیقت، جان خود را تقدیم کردند تا واقعیت پشت آتش و آهن گم نشود.

شهیدان فرشته باقری، معصومه عظیمی، رضا فخری‌چپداری، علی طهماسبی، محمدامین نظری، امیرحسین طاودی، احسان ذاکری، محمدجواد اوحدی و نیما رجـب‌پور؛هر یک رسانه‌ای بودند برای رساندن حقیقت وحالا خودشان، رسانه شده‌اند؛ رسانه‌ای از جنس ایثار، فریاد و خون؛این شهدا نه فقط اسامی در قاب‌های سوخته از آتش جنگ، که مشعل‌دارانی‌اند که در تاریکی تحریف و سکوت، راه نسل امروز را روشن نگاه داشته‌اند.

در روزگاری که دروغ، با هزار زبان فریب سخن می‌گوید، صدای قلم و دوربین، حکم جهاد دارد و آنگاه که این جهاد با خون یکی می‌شود، شهادت معنا پیدا می‌کند.شهدای رسانه‌ای سند زنده‌ای هستند براینکه حقیقت هنوز ارج دارد و هنوز انسان‌هایی هستند که برای آن جان می‌دهند.

باید بایستیم و تعظیم کنیم در برابر آنانی که جان خود را فدای رسالتشان کردند.باید یادشان را زنده نگاه داریم، نه فقط با تیترها و بنرها، که با ادامه دادن راهشان، با نوشتن بی‌هراس، پرسیدن بی‌تعارف و روایت حقیقت باید یاد شهدای رسانه‌ای را زنده نگه داشت.

برای خبرنگاران شهید، سکوت نکنیم. از آن‌ها بگوییم.با صدای بلند،چون اگر آن‌ها نبودند، امروز حقیقت گم بود.