جایی که ایمان از دل محدودیت‌ها شکوفه زد

صبحی سرشار از روح معنوی در مدرسه «مهر مادر» آغاز شد؛ همان‌جا که دیوارهای ساده، شاهد بزرگ‌ترین جلوه‌های عشق‌اند. هوا پر بود از عطر نیت‌های پاک و نگاه‌های درخشان کودکانی که هر کدام، جهانی از امید در دل داشتند.

دانش‌ آموزان استثنایی با شور و ذوقی وصف‌ناپذیر کنار معلمانشان ایستادند. بعضی با دستانی لرزان، شمعی روشن کردند و بعضی با لبخندی آرام، کمک کوچکی در آماده‌سازی نذر داشتند. هیچ‌کس تماشاگر نبود؛ هر نگاه، هر حرکت، معنایی از حضور و ایمان را روایت می‌کرد.

در آن فضای صمیمی، مرز میان آموزگار و شاگرد رنگ باخت؛ همه یکی شدند در نیتی مشترک. صدای دعاها، خنده‌ها و زمزمه‌های آرام، فضای مدرسه را از شور زندگی لبریز کرده بود.

در آن لحظه‌ها، تعلیم و تربیت تنها در کتاب‌ها خلاصه نمی‌شد؛ در رفتار، در نگاه، در یاری یکدیگر معنا می‌یافت. این آیین کوچک، درس بزرگی بود از انسانیت؛ از اینکه ایمان و عشق، می‌تواند در ساده‌ترین دل‌ها، عمیق‌ترین معناها را بیافریند.

«مهر مادر» آن روز، تنها یک مدرسه نبود، معبدی بود از نور و امید. جایی که کودکان استثنایی نشان دادند، محدودیت‌ها نه سد، که پلی هستند به سوی روشن‌تر شدن انسان.