روزی که زمین در آغوش رحمت و حکمت شکوفا شد

هفدهم ربیع‌الاول، روزی است که جهان در آغوش نور و سرور آرام گرفت. روزی که فرشتگان به تسبیح ایستادند و زمین در زیر قدم‌های برگزیدگان الهی شکوفا شد. در این روز، پیامبر رحمت، حضرت محمد مصطفی(ص)، در مکه مکرمه به دنیا آمد؛ همان پیامبری که رسالتش چراغ هدایت برای تمام بشریت شد و کلام وحی را در جان‌ها نشاند. او آمد تا مرزهای جهل و ظلمت را بشکند و پرچم توحید و عدالت را در جهان برافرازد.

اما این روز تنها به تولد پیامبر ختم نمی‌شود. قرن‌ها بعد، در همین روز، ستاره‌ای دیگر بر آسمان امامت درخشید؛ امام جعفر صادق(ع)، ششمین پیشوای شیعیان، که مکتب علم و دانش او تا ابد سرچشمه دانایی و معرفت باقی ماند. امام صادق(ع) با تأسیس مدرسه‌ای بزرگ، هزاران شاگرد تربیت کرد که هر یک، چراغی شدند برای آیندگان. او در روزگاری که شبهات و اندیشه‌های گوناگون ذهن‌ها را درگیر ساخته بود، با علم بی‌پایان و منطق استوار خویش، اسلام ناب محمدی را تبیین کرد و حقیقت دین را برای جهانیان آشکار ساخت.

ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق(ع) پیوندی ناگسستنی میان آغاز رسالت و استمرار آن است؛ پیامبری که رحمت للعالمین بود و امامی که مظهر عقلانیت و دانش اسلامی شد. این دو خورشید فروزان، نه تنها در آسمان دین، که در تاریخ بشریت نیز همواره خواهند درخشید.

امروز، امت اسلامی در سراسر جهان، این روز بزرگ را با جشن و سرور پاس می‌دارند و دل‌های عاشقان، آکنده از مهر پیامبر(ص) و امام صادق(ع)، در صلوات و دعا به تپش می‌افتد. این تقارن فرخنده یادآور آن است که رسالت و امامت دو بال پرواز امت‌اند؛ رسالت برای رساندن پیام وحی و امامت برای پاسداری و تفسیر آن.

هفدهم ربیع‌الاول، روزی است برای بازگشت به اصل محبت و رحمت، روزی برای تجدید عهد با پیامبر عشق و امام دانش، و فرصتی برای آنکه امت اسلامی با همدلی و وحدت، بار دیگر پرچم پیام عدالت و حقیقت را در جهان برافرازند.