بازگشت به کوچه خاطره‌ها در دبیرستان فاطمیه تبریز؛
از نیمکت‌های مدرسه تا سنگرهای جبهه؛ یاد یاران همیشه زنده
تبریز (پانا) - کلاس‌‌های قدیمی دبیرستان دهقان که امروز با نام فاطمیه شناخته می‌شود میزبان گروهی از مردانی بود که بیش از سه دهه پیش در همین مکان درس خوانده و نوجوانی خود را سپری کرده‌اند. اما این بار، دیگر خبری از هیاهوی نوجوانان نبود؛ صندلی‌ها و نیمکت‌ها، میزبان پدران و پدربزرگ‌هایی شده بودند که خاطرات دوران مدرسه را با خود به همراه آورده بودند.
حدود ۵۰ نفر از فارغ‌التحصیلان دهه ۶۰ همراه با چند تن از معلمان قدیمی، گرد هم آمدند تا خاطرات شیرین و گاهی تلخ سال‌های نوجوانی را مرور کنند. هر نگاه به دیوارهای کلاس، هر لمس نیمکت‌های چوبی و هر قدم در حیاط مدرسه، پلی بود به گذشته؛ روزهایی که شور جوانی و آرزوهای نوجوانی در آن موج می‌زد و صدای خنده‌ها و شیطنت‌ها هنوز در گوش‌ها طنین‌انداز می‌شد.
اما این گردهمایی صرفاً مرور خاطرات نبود. یاد چهار یار دیرین، چهار شهید والامقام، جمشید تقی‌زاده، قاسم بالازاده، رضا داروییان و نصرت عابدینی، در دل جمع زنده شد. جای خالی‌شان با احترام و عشق پر شد و هم‌کلاسی‌ها با بغض و افتخار از روزهایی گفتند که این دوستان با شجاعت و فداکاری در سنگرهای دفاع مقدس حضور داشتند. هر خاطره و هر لبخند، یادآور پیوندی بود که سال‌ها و فاصله‌ها نتوانسته بودند آن را کم‌رنگ کنند.
فارغ‌التحصیلان امروز، هر یک در مسیرهای مختلف زندگی حضور دارند؛ پزشکان، مهندسان، معلمان و … اما چیزی که آنها را دوباره گرد هم آورد، نه مقام و موقعیت اجتماعی، بلکه رشته‌ای نامرئی از دوستی و خاطرات مشترک بود؛ خاطراتی که هیچ‌گاه رنگ نباخته و هیچ فاصله‌ای نتوانسته آنها را از بین ببرد.
این گردهمایی نشان داد که مدرسه تنها محلی برای درس خواندن نیست، بلکه جایی است که هویت‌ها در آن ساخته می‌شوند، ارزش‌ها شکل می‌گیرند و رفاقت‌ها عمری به درازای زندگی پیدا می‌کنند. وقتی فارغ‌التحصیلان دهه ۶۰ با لبخند و اشک، خاطرات خود را مرور می‌کردند، معلوم شد که یک مدرسه می‌تواند بیش از یک ساختمان باشد؛ می‌تواند محلی برای خلق داستان‌هایی باشد که نسل‌ها بعد هم زنده می‌مانند و یاد کسانی که جانشان را فدای آرزوهای هم‌کلاسی‌هایشان کردند، هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود.
ارسال دیدگاه