روزی که مربی کاردان پیشتاز، فضایی امن و پر از امید برای کودکان بهزیستی ساخت

در روزهایی که نور امید از نگاه بچه‌های شاداب بهزیستی می‌تابد، مربیانی از سازمان دانش‌آموزی استان آذربایجان شرقی با رویکردی تشکیلاتی و هدفمند، فضایی امن، رنگارنگ و مملو از محبت ساختند تا بار دیگر نشان دهند همکاری‌های اجتماعی می‌تواند به بازتوانی روانی و رشد مهارت‌های اجتماعی این قشر حساس جامعه بیانجامد.

حضور سمیرا فاضلی، مربی کاردان سازمان دانش‌آموزی استان آذربایجان شرقی در جمع بچه‌های بهزیستی، تبلور عملی از نقشه راهی است که بر پایه همدلی، برنامه‌ریزی منسجم و هم‌افزایی بین نهادهای آموزشی و حمایتی شکل می‌گیرد و نگاه تشکیلاتی به ما نشان می‌دهد که موسیقی، بازی‌های گروهی، قصه‌گویی و کارگاه‌های هنری تنها سرگرمی نیستند؛ این ابزارها، ستون‌های یک ساختار سازمان‌یافته‌اند که به زبان ساده اما عمیق، به کودکان و نوجوانان نشان می‌دهد که جایگاه آن‌ها در جامعه ارزشمند است.

تیم راهبردی این برنامه با تقسیم وظایف روشن از قبل میان مربیان، داوطلبان آموزشی و رابطان هماهنگی ایجاد می‌کند تا هر کودک با آرامش خیال به فعالیت‌ها پیوسته و از سهمگیری فعالش احساس غرور کند.

در این ارتباط‌ها چارچوب ایمنی و احترامی روشن می‌شود تا نوجوانان با اعتماد به فضای امن، بتوانند خلاقیت خود را بیابند. سپس نوجوانان با فعالیت‌هایی روبه‌رو می‌شوند که هم‌زمان هم سرگرم‌کننده‌اند و هم آموزنده، بازی‌های تیمی برای تقویت هم‌کاری و ارتباطات، دست‌های شادی برای ارتقای بیان و اعتمادبه‌نفس، و سرودهای گروهی که تجربه همدلی و هم‌آوایی جمعی را تقویت می‌کند.

هدف از این فعالیت‌ها فراتر از سرگرمی است؛ هر بازی و هر قصه‌گویی، دریچه‌ای است به بیان نیازها، ترس‌ها و آرزوهای کودکان و نوجوانان و پیوند این احساسات با راهکارهای عملی مربیان.

تأثیر این اقدام به سرعت در قالب مهارت‌های اجتماعی نمود پیدا می‌کند،کاهش استرس و افزایش عزت‌نفس، بهبود مهارت‌های ارتباطی و توانمندی در حل تعارض‌ها، و ایجاد احساس امنیت به گروه و جامعه. کودکان در مسیر مشارکت فعال، یاد می‌گیرند که صدای خود را بشناسند، به دیگران گوش بسپارند و از تجربه‌های مشترک برای ساختن آینده‌ای بهتر بهره گیرند. این تجربه، به خانه و مدرسه نیز پیوند می‌خورد تا اثرات آموزشی و پرورشی را در سطح گسترده‌تری تقویت کند.

حضور نهادهای حمایتی در هم‌سویی با تیم اجرایی، یکی از وجوه کلیدی این اقدامات ابتکاری است. مشارکت نهادها نه تنها به پایداری برنامه کمک می‌کند بلکه الگویی از هم‌افزایی جامعه محور را به تصویر می‌کشد که در آن همه اعضای مدرسه و سازمان‌های مردم‌نهاد سهیم‌اند. این رویکرد تشکیلاتی، به شکل‌دهی شبکه‌ای از منابع انسانی، فرهنگی و آموزشی منجر می‌شود که می‌تواند در آینده برای پروژه‌های مشابه تکرار و بهبود یابد.

این تجربه به عنوان گواهی‌ای روشن از اثربخشی کار گروهی و مدیریت تشکیلاتی در حوزه کودک و نوجوان بهزیستی محسوب می‌شود. با استمرار در این مسیر، و با پشتیبانی از برنامه‌های آموزشی، فرهنگی و پرورشی هدفمند، می‌توان امیدوار بود که شور و نشاط این قشر ارزشمند، به عنوان نیروی محرکه‌ای پایدار برای توسعه اجتماعی، آموزشی و اخلاقی کشور عمل کند.