تجلی نور امامت در خراسان

برخی لحظات در تاریخ اسلام، نه‌تنها نقطه‌ای از زمان بلکه آغاز تحولی عمیق در جان انسان‌ها هستند. شهادت امام علی ابن موسی‌الرضا(ع)، هشتمین اختر تابناک آسمان امامت از آن لحظات است؛ لحظه‌ای که نه‌تنها پایان زندگی یک امام، بلکه آغاز پیوندی جاودانه میان دل‌های عاشق و حرم امن خراسان بود.

امام رضا(ع) در روزگار عباسیان در فضایی آکنده از سیاست، ظلم و تزویر با علم، حلم و اخلاق، راهی متفاوت را برگزید. هجرت تحمیلی‌اش از مدینه به مرو، سفری بود که در ظاهر برای کنترل او توسط مأمون طراحی شده بود اما در باطن، زمینه‌ساز گسترش نور اهل بیت(ع) در سرزمین ایران شد. حضور ایشان در خراسان، نه‌تنها مردم این دیار را با معارف ناب شیعه آشنا کرد، بلکه بستری برای شکل‌گیری یکی از بزرگ‌ترین مراکز معنوی جهان اسلام شد.

مناظرات علمی امام رضا(ع) با دانشمندان ادیان مختلف، نشان از عمق دانش و قدرت گفت‌وگوی ایشان داشت اما آنچه بیش از همه دل‌ها را تسخیر کرد، اخلاق بی‌نظیر، تواضع و مهرورزی ایشان بود. امامی که با همه از فقیر و غنی با احترام و محبت برخورد می‌کرد و در اوج قدرت معنوی، ساده‌زیست بود و دلش برای درد مردم می‌تپید.

شهادت ایشان با دسیسه مأمون و با زهر، دردی بزرگ بر پیکره تاریخ شیعه وارد کرد اما این درد به تولدی دیگر انجامید؛ تولد حرم مطهری که امروز، نه‌تنها زیارتگاهی برای عاشقان، بلکه نمادی از وحدت ملی، معنویت و هویت ایرانیان است. مشهد، شهری که با نفس‌های آخر امام، مقدس شد، امروز مأمن دل‌هایی است که از سراسر جهان برای آرامش، دعا، تجدید عهد با حقیقت به آن پناه می‌آورند.

در سالروز شهادت امام رضا(ع)، دل‌ها غمگین‌اند اما این غم، غمی است شیرین؛ غمی که با اشک، زیارت، یادآوری فضائل امام به نوری درونی بدل می‌شود. نوری که ما را به تأمل در زندگی، اخلاق، عدالت و حقیقت دعوت می‌کند.

امروز بیش از هر زمان دیگری، جامعه ما نیازمند بازگشت به آموزه‌های امام رضا(ع) است؛ به گفت‌وگوی عالمانه، اخلاق انسانی، صبر در برابر سختی‌ها و به مهرورزی بی‌قید و شرط. شهادت ایشان، یادآور این حقیقت است که راه اهل بیت(ع)، راهی است برای ساختن جهانی بهتر؛ جهانی که در آن، انسانیت، عدالت و عشق، حرف اول را می‌زند.