بلوار پیامبر اعظم قم میعادگاه پیاده روی عاشقان اباعبدالله

 فضای شهر قم در اربعین حسینی سراسر آکنده از بوی عطر صلوات، صدای نوحه و اشک دلدادگانی است که با دل‌هایی مملو از عشق، خود را به حرم مطهر حضرت معصومه(س) می‌رسانند تا با سیدالشهدا(ع) تجدید بیعت کنند.

از سپیده‌دم، هیات‌های عزاداری از محلات قدیمی قم با پای برهنه و پرچم‌های عزا، به سمت حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه(س) آمده‌اند؛ صحن‌های حرم، لبریز از سیاهی پرچم و روشنی اشک است؛ زائران با زمزمه زیارت اربعین، نام حسین(ع) را همچون مرهمی بر داغ دل تکرار می‌کنند و گنبد طلایی حرم، زیر پرچم سیاه عزا، یادآور خیمه‌های نیم‌سوخته عصر عاشورا بود.

در خیابان‌های منتهی به حرم، صدای «لبیک یا حسین» در هم تنیده با نواهای حزن‌انگیز مداحان و پرچم‌های سیاه بر فراز شهر، خبر از روزی می‌دهد که قم را به کربلا پیوند زده است.

در مسجد جمکران، جمعیت زائران اربعینی در سکوتی آمیخته با اشک، آیین باشکوه عزاداری برگزار کردند.

در بیوت مراجع تقلید از جمله آیات عظام مکارم شیرازی، نوری همدانی، وحید خراسانی و شبیری زنجانی، مراسم سخنرانی و سینه‌زنی برپا شد؛ سخنرانان در بیانات خود، بر پیام‌های نهضت حسینی و ضرورت حفظ شعائر اربعین تاکید کردند.

در دفتر مقام معظم رهبری در قم نیز، جمعی از علما، طلاب و مردم، در کنار خانواده‌های معظم شهدا، با مرثیه‌خوانی و قرائت زیارت اربعین، یاد شهیدان دشت نینوا را زنده کردند.

امروز قم، بیش از همیشه، حال و هوای کربلا را دارد. پرچم‌های سیاه بر گلدسته‌ها، نوای «السلام علیک یا اباعبدالله» و جمعیت انبوهی که همچنان از خیابان‌ها به سوی حرم روانه‌اند، تصویری از پیوند ناگسستنی مردم این شهر با نهضت عاشورا را ترسیم کرده است.

اربعین سال ۶۱ هجری، دشت کربلا هنوز غرق در سکوتی سنگین بود؛ نسیم غروب، بوی خاک سوخته و خون تازه را با خود می‌آورد.

کاروان اهل بیت(ع) پس از روزهای طولانی اسارت در کوفه و شام، با دلی آکنده از زخم و اندوه، دوباره به سرزمین شهادت قدم گذاشت؛ اربعین یادآور صحنه‌ای است که تاریخ از تلخی آن به خود لرزید.

امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) بر مزار تازه شهیدان ایستادند، خاک خیس از خون را در آغوش گرفتند و با ناله‌هایی که دل فرشتگان را به لرزه درآورد، یاد حسین(ع) را زنده کردند.

خاک سرخ کربلا هنوز رد خون شهیدان را در خود داشت؛ یاران وفادار حسین(ع) دیگر در این دنیا نبودند، اما یادشان در ذره‌ذره این زمین می‌جوشید.

حضرت زینب(س)، با چشمانی که از اشک خشک نشده بود، گام در جایی گذاشت که پیکر بی‌جان برادرش بر خاک افتاده بود. نگاهش میان تل زینبیه، قتلگاه و خیمه‌گاه سوخته در رفت و برگشت.

زنان کاروان بر خاک نشستند و با ناله و شیون، با شهیدان سخن گفتند؛ گویی می‌خواستند همه آنچه در کوفه و شام گذشته بود را در گوش پیکرهای بی‌جان روایت کنند.

اشک‌ها بی‌وقفه جاری بود و زمین و آسمان گویی عزای حسین(ع) را برپا کرده بودند. در این روز، کربلا دوباره شاهد هم‌نوایی آسمان و زمین در سوگ سیدالشهدا(ع) شد.

امروز در قم هر عزادار خود را همراه همان کاروان می‌بیند؛ گویی خیابان‌های شهر به راهی میان کوفه و کربلا تبدیل شده است و دل‌ها هم‌سفر داغدارترین کاروان تاریخ‌اند.

بازگشت کاروان اسارت به کربلا، سرآغاز سنتی شد که امروز میلیون‌ها دل عاشق را از سراسر جهان به این سرزمین می‌کشاند؛ پیاده‌روی اربعین، ادامه همان مسیر عشق و وفاداری است؛ مسیری که با ندای جانسوز «امان از دل زینب» آغاز شد و تا امروز در دل تاریخ زنده مانده است.