خبرنگار؛ صدای حقیقت در میدان‌های خاموش

خبرنگار، زمانی که قلم به دست می‌گیرد، از مرز صداقت خارج نمی‌شودوچیزی جز حقیقت نمی‌نویسد.

گاهی کنجکاوی وسماجت خبرنگار، خشم بسیاری را برمی‌انگیزد،اما این رسالت خبرنگار است؛رسالت ماست‌که بگوییم ما بیداریم، همچون مردانی سترگ نظیر شهید محمود صارمی، که۲۴سال پیش باقلم و دوربین، راه شهادت را برگزید.۱۷ مرداد را به نام او روز خبرنگار نام‌گذاری کردند.

خبرنگاری، بی‌تردید،برای کسی که پا به این مسیر می‌گذارد،یک عشق است؛

و هرکسی که این راه را برگزیده، نیک می‌داند که از آن، به نوایی دنیوی نمی‌رسد،یا باید بماند و رنج‌ها را به جان بخرد، یا باید برود و از عشق خود چشم بپوشد.

و این، تمام سرمایه‌ای است که یک خبرنگار عاشق دارد.

برای کسانی که از بیرون نگاه می‌کنند، تهیه خبر شاید تنها فیلم‌برداری و نوشتن یک متن ساده باشد؛اما تفاوت کسی که از قاب دوربین نگاه می‌کند با کسی که از دور به موضوعی می‌نگرد، در نگاه عمیق‌تر اوست؛در دیدن آن‌چه دیگران نمی‌بینند، دردرک دغدغه‌ها، در کشف زیبایی‌های پنهان،نگاه خبرنگار نگاهی دغدغه‌مند است.

و کاش این نگاه، تنها در ۱۷ مرداد دیده نشود.

خبرنگاران پرتلاش، حلقه‌ی واسطه‌ میان مردم و مسئولان‌اند؛درد دل مردم را می‌شنوند و به گوش مسئولان می‌رسانند،و پاسخ مسئولان را به آگاهی مردم منتقل می‌کنند.

اماباید درباره‌ی گروهی خاص نیز نوشت؛

خبرنگاران دانش‌آموز،

خبرنگارانی که نامشان باپانا گره خورده است.

پانا برای دانش‌آموزان علاقه‌مند به خبر، تنها یک خبرگزاری نیست،بلکه محیطی برای رشد، تجربه، و شکوفایی استعدادهایی است که تا دیروزناشناخته بودند.

پانا، صدای دانش‌آموزان رابه گوش جهانیان می‌رساند،و نشان می‌دهد آن‌ها نه‌تنها مخاطب رسانه‌ها، بلکه کنش‌گرانی فعال در این عرصه‌اند؛

خبرگزاری‌ای که روزی، نخستین صدای قلم را از دل دل‌های نوجوانان شنید.

و اکنون، در پایان۱۷مرداد،روز خبرنگار را به تمام آنان که قلم به دست می‌گیرند تاصدای حقیقت را فریاد بزنند،و به همه‌ی آنانی که لحظه‌ها راثبت می‌کنند تا فراموش نشوند، تبریک می‌گویم.