پانا؛ خانه‌ای که در آن قد کشیدم

۱۷ مرداد، تنها یک روز تقویمی برای تجلیل از خبرنگاران نیست. روز خبرنگار، فرصتی است برای مرور مسیری که با عشق، سخت‌کوشی، دغدغه و مسئولیت اجتماعی طی شده؛ مسیری که برای من، در خبرگزاری دانش‌آموزی پانا آغاز شد و همچنان ادامه دارد.

سال‌ها پیش، وقتی برای نخستین‌بار کارت خبرنگاری‌ام را در دستانم گرفتم، نمی‌دانستم این مسیر تا چه اندازه می‌تواند تأثیرگذار، پرفراز و نشیب و البته شیرین باشد. پانا برای من فقط یک خبرگزاری نبود؛ خانه‌ای بود که در آن رشد کردم، آموختم، تجربه کردم، زمین خوردم، برخاستم و امروز با افتخار می‌گویم که خبرنگاری‌ام را مدیون همین خانواده‌ام.

هر مصاحبه، هر گزارش، هر حضور در میدان‌های خبر و هر بار بازتاب دادن صدای بی‌صدایان، بخشی از من را ساخت. امروز، اگر توانسته‌ام به‌عنوان یک خبرنگار نوجوان، مسئولانه و حرفه‌ای عمل کنم، نتیجه سال‌ها تلاش، همراهی و حمایت کسانی است که در مسیرم بودند.

در این بین، نمی‌توانم از نقش آقای صالحی، مسئول پرتلاش خبرگزاری پانا، ساده عبور کنم. کسی که نه فقط یک مدیر، بلکه مثل یک پدر دلسوز، همیشه پشت ما ایستاد؛ با صبوری آموزش داد، اعتماد کرد، حمایت کرد و مسیر را برای رشد ما هموار ساخت.

همچنین سپاسگزارم از سرکار خانم قاسمی، رئیس محترم سازمان دانش‌آموزی استان زنجان، که نگاه‌شان به فعالیت‌های رسانه‌ای دانش‌آموزی، نگاهی عمیق و آینده‌ساز است. بی‌تردید بخش بزرگی از موفقیت‌های امروز خبرنگاران نوجوان، نتیجه حمایت‌ها و سیاست‌گذاری‌های هوشمندانه ایشان است.

و در پایان، تشکر ویژه‌ای دارم از اداره کل آموزش و پرورش استان زنجان که همواره با حمایت‌های همه‌جانبه، زمینه فعالیت سالم، گسترده و مؤثر خبرنگاران دانش‌آموزی را فراهم کردند.

روز خبرنگار را به همه همکارانم در سراسر کشور، و به ویژه خانواده پانا، تبریک می‌گویم. باشد که صدایمان، روشن و رساتر از همیشه، در مسیر حقیقت طنین‌انداز شود.