روایت یک روز خاص، دانش‌آموزانی که دلشان پیش امام حسین(ع) پرکشید

صبح شده بود و همهمه‌ای از نوجوانانی را می‌دیدم که وجودشان از عشق حسینی پر شده بود.

چمدان‌های رنگارنگ و حس شوقی که باعث شده بود چشمانشان برق بزنند...

درسته... همه آنها به عشق کربلا حاضر شده‌ بودند.

بوی اسپند همه‌جا را در بر گرفته بود و صدای نوای لبیک یا حسین در کل فضا پیچیده بود.

از بین این‌همه شلوغی ،صدایی از آن دور به گوشم می‌رسید که می‌گفت: سلام من روهم به آقا برسونید. او دخترک کوچکی بود که با عشق به زائران شربت پخش می‌کرد. 

وقتی از او پرسیدم: چه احساسی داری؟ 

با انگیزه بسیار گفت : حس خیلی خوبی دارم که می‌توانم به زائران اربعین حسینی، خدمت کنم.

و این‌گونه بود که هر قدمم یک روایت شد، روایت از عاشقان اربعین..

آن روز بوستان بهشت مادران یک حس و حال دیگری داشت که قابل توصیف با روز های دیگر نبود‌.

حسی متفاوت ، پر از عشق ، پر از ایمان و صمیمیتی که با اشک سخن می‌گفت .