خرمشهر؛ پاره تن وطن

تا پیش از این، غم بود و غصه بود و قصهِ غربتِ پاره تنِ وطن. انگار همه ما را به اسارت گرفته بودند. انگار همه ایران زیر چکمه متجاوزان عراقی بود اما... اما فرزندان غیرتمند وطن چنان به میدان آمدند که دشمن میدان خالی کرد. نگاه های پر از سؤال که تا پیش از این در چشم ها موج می زد که: آیا می‌توانیم؟ و سوم خرداد جواب داد: بله، می‌توانیم!

آن روز، تفنگ نه فقط از فشنگ که از اراده پر می شد. خشاب ها هر گلوله را با ایمان غنی سازی شده در خویش می فشردند. دل رزمنده‌ها از آن بسیجی تا آن سپاهی تا آن ارتشی و تا قهرمانی به نام خلبان محمود اسکندری که یک تنه پُل عراقی ساخته روی اروند را زد تا محاصره دشمن را کامل کند، نه فقط برای خاک که غیرتمندانه برای خدا می‌تپید. و خرمشهر، شهر غیرت بود. شهری که ۵۷۸ روز اشغال بود، اما تسلیم نشد. و وقتی آزاد شد، فقط یک شهر نبود که برگشت، یک ملت بود که به خودش برگشت. ما آن روز فهمیدیم که اگر دست‌به‌دست هم بدهیم، اگر پشت هم بایستیم، اگر به «خود» و به «خدا» ایمان داشته باشیم، هیچ خرمشهری در اشغال نمی‌ماند. و این را باید امروز هم یادمان باشد.

خرمشهر امروز، شاید یک شهر جغرافیایی نباشد؛ شاید یک بن‌بست اقتصادی باشد، یک بحران اجتماعی، یک دیوار تحریم. اما هر چه هست، با همان نسخه‌ شفابخش آن روز می‌توان آزادش کرد: با ایمان، با مردم، با امید، با کار بی‌ادعا.

سوم خرداد به ما یاد داد که هیچ راه سنگلاخ شده ای، در برابر اراده‌ای که از جنس ایمان باشد، بسته نمی‌ماند. امروز هم اگر دل‌هایمان را مثل آن روزها به هم گره بزنیم، اگر مدیران‌مان مثل فرماندهان آن روزها دل بدهند، اگر مردم‌مان مثل آن رزمنده‌ها همدل شوند، بی‌شک خرمشهرهای جدید را هم آزاد خواهیم کرد. باری، واقعیت توأمان با حقیقت همان است که رهبر انقلاب به یاد ما آورد؛ «خدای سال ۶۰ همان خدای امسال است، خدای دوران های سختی و دوران های گوناگون یکی است. سنت‌های الهی همه سر جایش است».

ما یک‌بار خرمشهر را آزاد کردیم، می‌توانیم دوباره و چند باره هم آزاد کنیم. کافی است یادمان نرود که خدا وقتی وارد میدان شود، معجزه می‌شود. و معجزه آن روز، هنوز هم ممکن است.

زیبا و درس آموز فرمود امام روح‌ا... که، «خرمشهر را خدا آزاد کرد». امروز هم چنان می کند اگر ما هم به قاعده مردمان آن روز قواعد زندگی را مؤمنانه بنویسیم.