شهرآورد تهران شباهت زیادی به بازی‌های بزرگ در الجزایر دارد

 الکسیس گندوز یک انتخاب غیرمنتظره برای خط دروازه پرسپولیس بود که از فوتبال الجزایر به جمع سرخپوشان تهرانی ملحق شد تا با قراردادی سه ساله، به جمع شاگردان خوان کارلوس گاریدو در بیاید.

الکسیس گندوز حالا در پایان فصل، با ۱۳ کلین‌شیت توانسته آمار قابل قبولی را از خود نشان دهد و البته باتوجه به محدودیت سهمیه خارجی، سایه سنگین جدایی را روی سر خود می‌بیند و ممکن است با اولین پیشنهاد، فروخته شود و به پایان کارش در جمع قرمزها برسد.

او در یک مصاحبه با روزنامه اکیپ فرانسه، شرایط کار در ایران را توضیح داده و میگوید که وقتی پیشنهاد پرسپولیس را گرفت، بعد از یک مشورت کوتاه این پیشنهاد را پذیرفت و قراردادش را امضا کرد.

متن مصاحبه گندوز؛

پس از چهار فصل حضور در فوتبال الجزایر، چگونه به ایران آمدید؟

زمانی که اولین تماس با من گرفته شد، با خودم گفتم: «ایران؟ واقعاً؟» سپس با برایان دابو تماس گرفتم که از دوران حضورم در سن‌اتین با او آشنا بودم. می‌دانستم که در سال ۲۰۲۳ به تیم سپاهان پیوسته است. به من گفت: «اگر شرایط قراردادت مناسب است، هر آنچه از رسانه‌ها یا اطرافیان درباره ایران شنیده‌ای را فراموش کن و بیا؛ به‌ویژه در پرسپولیس، تجربه‌ای خاص خواهی داشت.» در نهایت قرارداد را امضا کردم و باید بگویم که ایران برای من بسیار شگفت‌انگیز بوده است.

پرسپولیس چه جایگاهی در فوتبال ایران دارد؟

پرسپولیس پرافتخارترین و پرهوادارترین باشگاه فوتبال ایران است؛ حتی در میان ایرانیان خارج از کشور نیز طرفداران زیادی دارد. امکانات خوبی در اختیار دارد و باشگاه واقعاً برای جذب بازیکنان سرمایه‌گذاری می‌کند. اکنون در تهران حضور دارم و در اینجا رقابت شدیدی با استقلال وجود دارد. دربی تهران فضایی بسیار خاص دارد و از نظر شور و حرارت، شباهت زیادی به بازی‌های بزرگ در الجزایر دارد. در سطح فردی، عملکرد خوبی داشته‌ام (۱۴ کلین‌شیت در ۳۵ مسابقه رسمی). امیدواریم بتوانیم جایگاه دوم جدول را کسب کرده و سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را به دست آوریم. امسال به دلیل مشکلات ژئوپلیتیک، از صعود به مرحله دوم بازماندیم؛ چراکه مجبور شدیم دیدارهای خانگی را در قطر یا دبی برگزار کنیم، بدون حضور تماشاگران‌مان. زمانی که تیمی از قطر را در خاک قطر میزبانی می‌کنید، شرایط دیگر عادلانه نیست.

برای رسیدن به این نقطه، چه مراحلی را پشت سر گذاشته‌اید؟

ده سال در باشگاه سن‌اتین حضور داشتم که چهار سال آن به عنوان بازیکن حرفه‌ای سپری شد. همچنین به مدت دو فصل به صورت قرضی در باشگاه پائو بازی کردم و سپس راهی الجزایر شدم.

هیچ‌گاه قصد نداشتید برای رسیدن به ترکیب اصلی سن‌اتین صبر کنید؟

با حضور استپان روفیه که دروازه‌بان اول تیم و حتی عضو تیم ملی فرانسه بود، این امر غیرممکن بود. زمانی که دروازه‌بان سوم هستید، تنها باید صبر کنید. تا سن ۱۸ یا ۱۹ سالگی قابل درک است، اما در ۲۲ سالگی به این نتیجه رسیدم که باید دوران حرفه‌ای خود را آغاز کنم. قرارداد خود را با سن‌اتین تمدید کردم، حقوقم را کاهش دادم، از پاداش‌ها چشم‌پوشی کردم و به تیم پائو در دسته ملی پیوستم. تجربه بسیار خوبی بود و در دومین فصل، تحت هدایت برونو ایرلس، به لیگ دو صعود کردیم. سپس به سن‌اتین بازگشتم و کلود پوئل از من خواست که بمانم و در تمرینات پیش‌فصل حضور داشته باشم. اما پس از اتمام تمرینات، فقط یک سال از قراردادم باقی مانده بود و دیگر نمی‌خواستم روی نیمکت بنشینم. به دنبال فشار بازی و نتایج بودم؛ این موضوع برای من انگیزه‌بخش است. در همان زمان فرصت حضور در فوتبال الجزایر فراهم شد، به USM الجزایر پیوستم و سپس به CR بلویزداد رفتم؛ مجموعاً چهار فصل در الجزایر بازی کردم.

آیا تنها هدف شما از رفتن به الجزایر، فرصت بازی بود؟

خیر، همواره تیم ملی الجزایر در ذهن من جای داشت. از خودم می‌پرسیدم که آیا از طریق لیگ دو فرانسه می‌توانم به تیم ملی راه پیدا کنم؟ در آن زمان این موضوع دشوار بود. رایس امبولحی همچنان در تیم ملی حضور داشت و الکساندر اوکیدجا نیز در لیگ یک فرانسه بازی می‌کرد. بنابراین تصمیم گرفتم به کشوری بروم که هویتم با آن گره خورده است و در آنجا برای خودم اسم و رسمی دست‌وپا کنم. آنتار یحیی که زمانی مدیر ورزشی باشگاه اورلئان بود، پیشنهاد حضور در USM را مطرح کرد.

رابطه خانوادگی شما با کشور الجزایر چگونه است؟

پدرم ۱۰۰ درصد الجزایری و مادرم کاملاً فرانسوی است. در محله‌ای بزرگ شدم که از اقوام، مذاهب و فرهنگ‌های مختلف در آن حضور داشتند. همواره احساس غرور نسبت به ریشه الجزایری خود داشته‌ام. هیچ‌گاه از واژه «اصالتاً الجزایری» استفاده نکرده‌ام؛ بلکه همواره خود را فرانسوی-الجزایری دانسته‌ام.

این حس درون من نهادینه است؛ اگرچه از نظر بیولوژیکی ۵۰ درصد است، اما در ذهن من ۱۰۰ درصد به الجزایر تعلق دارم.

پس از کنار رفتن امبولحی از تیم ملی، هنوز جانشین قطعی برای او مشخص نشده است. شما پنج بازی متوالی در ترکیب اصلی حضور داشتید. آیا این می‌تواند آغاز یک دوره جدید باشد؟

دقیقاً. در سپتامبر سال گذشته به تیم ملی دعوت شدم. ارتباط بسیار خوبی با دو دروازه‌بان دیگر داشتیم. آنتونی ماندرا را از پیش می‌شناختم چون هم‌نسل بودیم و با الکساندر اوکیدجا نیز رابطه خوبی دارم. در اردوی اکتبر، آنتونی حضور نداشت و من در هر دو بازی مقابل توگو به میدان رفتم (نتایج ۵-۱ و ۱-۰). از آن زمان، حضورم در ترکیب تداوم یافته است.

آیا رؤیای حضور در جام ملت‌های آفریقا با الجزایر برای شما دست‌یافتنی است؟

در حال حاضر دیگر یک رؤیا نیست؛ بلکه هدفی مشخص است. هر روز که بیدار می‌شوم، با خودم می‌گویم باید سخت‌تر تمرین کنم. جام ملت‌ها و احتمالاً جام جهانی پیش‌رو است و باید نهایت تلاشم را انجام دهم. نمی‌توان همه چیز را کنترل کرد، اما می‌توان شرایط موفقیت را با حرفه‌ای‌گری کامل ایجاد کرد.

در پایان، سبک بازی شما به عنوان دروازه‌بان چگونه است؟

دارای روحیه رهبری هستم و می‌توانم انگیزه را به تیم منتقل کنم. واکنش‌های خوبی روی خط دروازه و در موقعیت‌های تک‌به‌تک دارم. قد نسبتاً بلندی دارم (۱۹۲ سانتی‌متر) و وزنم نیز ۹۳ کیلوگرم است. در سن‌اتین تحت آموزش استپان روفیه قرار گرفتم و می‌توان گفت سبک بازی من تا حدی مشابه اوست.