روزی به یاد دانشمند شهید هسته ای و دفاعی

هفتم آذرماه، روزی است که آسمان ایران بر عروج یکی از بزرگ‌ترین فرزندان خود گریان شد؛ شهادت دانشمند برجسته، سردار جهاد علمی کشور، دکتر محسن فخری‌زاده. او نه صرفاً یک محقق، بلکه مهندسی بود که با ایمان راسخ و عزمی پولادین، بنیان‌های امنیت پایدار ملی ما را در حساس‌ترین عرصه‌های دانش بنا نهاد.

او سال‌ها در سنگر علم، با دوری از هیاهو و شهرت، مشغول خلق فردایی بود که دشمنان ایران از آن بیمناک بودند. هر اتم و هر مولکولی که دانش او را به خود می‌گرفت، در حقیقت، تیر خلاصی بود که به قلب پروژه‌های شوم استکبار اصابت می‌کرد. و همین حقیقت تلخ، خواب راحت را از چشمان سران رژیم صهیونیستی ربود.

همسر گرامی‌اش چه زیبا گواهی داد:

«محسن جان! دیر میای، بچه‌ها نگرانتن». لبخندی زد و گفت: «هرچی من بیشتر کار کنم، نتانیاهو کمتر خواب راحت به چشمش میاد؛ پس اجازه بده بیشتر کار کنم»

این جمله، چکیده‌ای از عظمت روح جهادی اوست؛ فهمی عمیق از پیوند ناگسستنی میان علم، ایمان و دفاع از کیان میهن. وقتی خبر شهادت او منتشر شد، نتانیاهو در پیامی کوتاه، شادی شیطانی خود را با آرزوی "شنبه‌ای آرام" برای یهودیان پیوند زد؛ شنبه‌ای که با خون فخری‌زاده برای آن‌ها رقم خورد. اما دشمنان نمی‌دانستند که: 

«با شهادت یک چراغ، هزاران چراغ دیگر روشن می‌شود»

شهادت دکتر فخری‌زاده، نه پایان راه، بلکه آغاز موجی متراکم‌تر از تعهد شد. او رفت تا ما بفهمیم قدرت واقعی، در گرو تکیه بر دانش بومی و هدایت الهی است. امروز، هر ایرانی که با امید به آینده‌ی علمی کشور می‌نگرد، وارث میراث اوست؛ میراثی که با خود می‌گوید: «ما هستیم، می‌مانیم و راهت را ادامه می‌دهیم...»

ما در راهی که تو با خون خود آن را امضا کردی، با استمرار علم، امید و ایمان قدم خواهیم برداشت تا ایران، امروز و فردا، قله‌ای باشد که دشمنان را از دور محو سازد.