در فراق خالق تابلوی عصر عاشورا

گویا که دستانش با رنگ‌ها و قلم‌موها یکی بود، انگار بخشی از وجود خود را بر روی تابلو طرح میزد. آنقدر عاشقانه، نقش‌ها را بر بوم پیاده می‌کرد که زمانی که به آن‌ها خیره می‌شوم، احساس می‌کنم همه طرح‌هایش زنده‌اند.

او نقاش نبود، او روح یک خالق را داشت. در میان طرح هایش یک زندگی در جریان بود. زندگی‌ای که همواره همه ما را به دنیایی پر از شور و شوق حسینی و معنوی می‌کرد. دنیایی رنگارنگ‌ که خلق آن تنها از دستان ماهر او برمی‌آمد.

استاد فرشچیان، کسی بود که رنگ‌های مجذوب‌کننده در کاشی‌های مساجد اصفهان باعث شده بود روحش رنگ عشق بگیرد و او را عاشق کند، عشق به خدا و عشق به وطن.

روحی که با پر کشیدنش نیمی از رنگ های جهان هم پر کشیدند، رنگ هایی که بودنشان دنیا را زیباتر می کرد، رنگ هایی که هر بار بر بوم ذهن استاد فرشچیان پاچیده میشد و منجر به رنگ آمیزی جهانی می شد که روزی سیاه و سفید بود و حالا با تلاش های استاد محمود فرشچیان رنگارنگ است.

چه شب ها که تنها با دیدن تابلوی عصر عاشورا برای امام شیعیان گریستیم و این تنها به دلیل معجزه ای ایست که مدیون دستان استاد فرشچیان است.

و حالا که زمین از داشتن همچون هنرمندی محروم است ، ما ایرانیان پاسدار یاد ایشان خواهیم بود.

روحشان شاد و یادشان گرامی باد.