به نام مادر؛ نامی که تمام دنیا در آن خلاصه می‌شود

تقدیم به مادران سرزمینم
نمی‌دانم از کجا شروع کنم، از لبخند مهربانت یا از دستانی که سال‌ها سایه‌ی آرامش بر سرم بودند.
هر بار که به گذشته نگاه می‌کنم، ردِ حضور تو در تک‌تک لحظه‌هایم پیداست آن‌جا که کودک بودم و زمین خوردم، صدایت آمد: «بلند شو عزیز دلم، چیزی نیست.»
و من با تکیه بر مهرت دوباره ایستادم.
مادر، تو تنها زنی هستی که با وجود خستگی، همیشه با لبخند ادامه دادی.
هیچ‌کس نمی‌داند قلبت چندبار لرزید و سکوت کردی، که مبادا ما بفهمیم.
هیچ‌کس نمی‌فهمد چقدر بی‌صدا برای ما جنگیدی، تا دنیا برایمان ساده‌تر و شیرین‌تر باشد.
گاهی فکر می‌کنم اگر تو نبودی، من چطور «محبت» را یاد می‌گرفتم؟
چطور می‌دانستم «بی‌قید و شرط دوست داشتن» یعنی چه؟
تو معنی واقعی عشق را در چای عصرانه، در دستان گرم هنگام تب، در نگاه آرامِ وقتِ دلگیری آموختی.
مادر، تو خستگی‌ناپذیریِ یک زندگی، نغمه‌ای هستی که هیچ‌وقت تمام نمی‌شود!
اگر هزار بار دیگر هم به دنیا بیایم، باز هم تو را می‌خواهم، همان زنی که با صبرش جهان را نگه می‌دارد.
روزت مبارک، مادر من!
باشد که همیشه لبخندت، مثل خورشید، خانه‌ی دل ما را روشن نگه دارد.