دل‌نوشته‌ای تقدیم به تمام معلمان سرزمینم

من می‌گویم اردیبهشت، قلب بهار است. چون دوازدهمین روزش معطر به نام عشق شده، نامی بلندآوازه، باشکوه و بزرگ به نام معلم؛ به راستی تو را چه بنامم ای تجلی شکوه خداوندی؟ تو دریایی؟ که نیستی! دریاهای عالم در برابر وسعت بی‌اندازه قلب تو کم می‌آورند. تو را کوه بنامم؟ نیستی! عظمت کوه در مقابل نامت، کمترین است‌.

تو را نمی‌توان نامید. شاید بتوان وصف کرد وقتی دست نوازشت به مِهر، روی سر دختربچه یتیم کشیده می‌شود، انگار تمام آلاله‌های زمین جمع می‌شوند تا قطره‌ای از مِهرت را به تصویر کشند.

تو مثل بارانی شاید که قطره‌قطره زلال تو زمین‌های تشنه قلبمان را سیراب می‌کند یا شاید عطر یاس در هوای مرطوب اردیبهشتی؛ وقتی سردی زمانه را پشت در کلا‌س‌ها جا می‌گذاری و با لبخند مهرت مثل شبنم روی جان بچه‌ها می‌نشینی، نمی‌دانی چقدر این لبخندت به دل می‌نشیند.

راستی معلمم! می‌دانی وقتی وارد حیاط مدرسه می‌شوم، چشمانم دو دو می‌زند که جایی، گوشه‌ای پیدایت کند؟ می‌دانی روزهای تعطیل، تمام دلتنگی‌هایم را برایت پر می‌کنم تا جایی در مدرسه در آغوش پرمهرت همه‌ آن‌ها را دور بریزم و جایش نهال امید بکارم؟

وقتی درِ کلاس باز می‌شود و تو با آن لبخند دلنشینت وارد می‌شوی، انگار دنیا دنیا یاس و رازقی روی سرم می‌ریزند، وجودم سرشار از مهر می‌شود و قلبم به عشق شنیدن صدایت می‌تپد و آن وقت، تو حرف می‌زنی و من فقط می‌شنوم، عشق، عشق.

تو واژه‌واژه هستی را برایم هِجّی می‌کنی، اصلا تو خودت و وجودت پُر از هستی است. تو را می‌بینم شکوفه می‌زنم، تو برایم از عشق می‌گویی و من قد می‌کشم، بزرگ می‌شوم و احساس می‌کنم روی ابرها در پروازم.

معلم ای تمام معنی هستی‌بخش! نام تو از نام خدا گرفته شد. به شکرانه این هدیه زیبای خداوند، دستت را به من بده، بگذار امروز به پاس تمام مهربانی‌هایت بر دستانت بوسه بزنم. بگذار دستانم در دستانت بماند، گرمی دستانت به من امید رویش می‌دهد، من با تو فقط به فردایی زیبا و پر از امید و انگیزه موفقیت، فکر می‌کنم. فردایی که امروز تو با انگشت مهر آن را برایم ترسیم می‌کنی، فردایی است پر از سربلندی و سر سبزی.

پس بگذار باصدای بلند بگویم: ای تمام واژه مهربانی! حدیث روشن مهر و دوستی، ای معلم! دوستت دارم، روزت هزاران بار مبارک.

* دانش‌آموز خبرنگار