دل‌های جاماندگان همچون پرندگانی شکسته‌بال به سوی آسمان کربلا پرواز می‌کند

اربعین، حکایتی است از فراق و وصال و از هجران و دیدار؛ قصّه‌ جاماندگانی که دل‌هایشان، فرسنگ‌ها دورتر در خیمه‌گاه عشق، بیتوته کرده است. چهل روز از آن غروب غم‌انگیز گذشت و کاروان دل همچنان در کوچه‌های حسرت، سرگردان است.

اینجا در این سوی جاده‌های بی‌انتها، ما جاماندگان در انتظار یک اشاره، یک نسیم و یک پیغام به سر می‌بریم. گویی قافله‌ عشق، بی‌ما رفته است و ما در غبار زمان، گم شده‌ایم اما این گم‌شدگی، عین پیدا شدن است و این حسرت، عین وصال؛ زیرا عشق نه در پا که در دل است.

دل‌های ما جاماندگان همچون پرندگانی شکسته‌بال در هوای کربلا پرواز می‌کند. چشمانمان همچون آسمانِ بارانی در غم دوری، اشک می‌ریزند اما این اشک‌ها نه اشک یأس که اشک شوق است، شوق وصال به معشوق.

ما، جاماندگان، با دلی آکنده از امید، به انتظار فَرَج نشسته‌ایم. می‌دانیم که در پس این ابرهای تیره، خورشیدِ وصال، طلوع خواهد کرد. و آن روز، ما نیز، با قافله‌ی عشق، هم‌صدا خواهیم شد: "لبیک یا حسین". باشد که این جاماندگی، پلی شود به سوی رهایی، و این حسرت، دریچه‌ای بگشاید به سوی نور.