آشیان عقاب‌ها در اندوه، شهادت ۳۵ سرو استوار در پدافند هوایی

در پی رخدادی تلخ اما پرافتخار، ۳۵ تن از فرزندان رشید ایران در صفوف نیروی پدافند هوایی ارتش، حین انجام مأموریت‌های حساس و حیاتی در راستای صیانت از آسمان میهن، به فیض والای شهادت نائل آمدند.

این دلیرمردان که هر یک از سرمایه‌های بی‌بدیل نیروهای مسلح و از نیروهای زبده پدافند هوایی کشور بودند، در پاسداری از مرزهای آسمانی ایران جانشان را تقدیم کردند.

این رویداد در حالی صورت گرفت که آمادگی دائمی نیروهای پدافند، یکی از ارکان اساسی تأمین امنیت آسمان ایران به‌شمار می‌رفت و آنان از آسمان بالا رفتند تا زمین زیر پای ما امن بماند؛ پس ما باید قدر آنها را بدانیم و تا پای جانمان، تا آخرین لحظه برای دفاع از میهن آنها را یاد کنیم و آنها را فراموش نکنیم.

ریاست ستاد کل نیروهای مسلح، فرماندهی کل ارتش جمهوری اسلامی ایران و فرماندهی نیروی پدافند هوایی ارتش، با صدور پیام‌هایی جداگانه، ضمن تسلیت به ملت شریف ایران و خانواده‌های معزز شهدا، از عزم راسخ نیروهای مسلح برای پاسخگویی به هرگونه تهدید و استمرار راه شهیدان خبر دادند.

در پیام مشترک خانواده‌های این شهدا آمده است: «فرزندان ما با آگاهی کامل، جان خود را فدای امنیت کشور کردند. ما به راهشان افتخار می‌کنیم و از مسئولان می‌خواهیم که حقیقت این واقعه روشن شود و مسیر مجاهدت، با جدیت بیشتر ادامه یابد.»

ملت ایران، این داغ سنگین را نه فقط به عنوان یک حادثه نظامی، بلکه به‌مثابه سندی از تداوم فداکاری در جبهه خاموش امنیت، در حافظه تاریخی خود ثبت خواهد کرد و یادشان تا همیشه در آسمان این سرزمین زنده خواهد ماند و ایران، هرگز فرزندانش را فراموش نمی‌کند.

در دل شب‌هایی که ما بی‌صدا به خواب می‌رفتیم، آنان بیدار بودند؛ با دستانی روی رادار، چشمانی در کمین، و قلبی که فقط برای ایران می‌تپید. امروز، دیگر صدای قدم‌هایشان در پست‌های نگهبانی نمی‌آید، اما طنین نفس‌هایشان در امنیت ما جاری‌ست. آن‌ها رفتند؛ بی‌ادعا اما با پرچمی در آغوش که حالا برافراشته‌تر از همیشه بر بلندای این سرزمین می‌درخشد.

شهیدان از نفس افتادند تا ما از نفس نیفتیم، قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم، به خاک افتادند تا ما به خاک نیفتیم و شهادت؛ عشق به وصال محبوب و معشوق در زیباترین شکل است، هر چه امروز کشور ما دارد و هرچه در آینده بدست بیاورد به برکت خون شهیدان است.

مردانی بودند که جان‌شان را بی‌منت بر سر عهد نانوشته‌شان گذاشتند و نه دیده شدند، نه شناخته، نه حتی صداشان در رسانه‌ها پیچید؛ اما امروز، نام‌شان بر بلندای غیرت این ملت حک شده است. ۳۵ شهید، ۳۵ دل عاشق، حالا خوابیده‌اند زیر پرچمی که هرگز بر زمین نمی‌افتد. چه کسی می‌داند آن‌ها در آخرین لحظه به چه فکر کردند، شاید به مادرشان و خانواده‌هایشان یا حتی به دفاع از وطن و تجربه‌ی شیرین شهادت.