۱۴ و ۱۵ خرداد دو حلقه به‌هم‌پیوسته از زنجیره‌ای عمیق و سرنوشت‌ساز هستند

در تاریخ معاصر ایران، ۱۴ و ۱۵ خرداد، نه دو روز جداگانه بلکه دو حلقه به‌هم‌پیوسته از زنجیره‌ای عمیق و سرنوشت‌ساز هستند؛ یکی آغاز یک قیام و دیگری وداع با پیشوای آن است. در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، مردم ایران به‌دنبال دستگیری امام خمینی(ره) پس از سخنرانی کوبنده ایشان علیه رژیم پهلوی به خیابان‌ها آمدند. قیامی که با گلوله و سرکوب پاسخ داده شد اما شعله‌ای روشن کرد که دیگر هیچ‌گاه خاموش نشد. ۱۵ خرداد فقط یک اعتراض خیابانی نبود بلکه تولد یک نهضت بود؛ نهضتی که دین و سیاست را دوباره در کنار هم نشاند و روح استقلال‌طلبی و عدالت‌خواهی را در جان ملت دمید.

سال‌ها گذشت، مبارزه ادامه یافت و سرانجام این نهضت در سال ۱۳۵۷ به ثمر نشست اما تقویم، تقدیری دیگر هم در دل خود داشت؛ در ۱۴ خرداد ۱۳۶۸ درست در آستانه سالگرد آن قیام خونین، امام خمینی(ره)، رهبر و معمار این انقلاب، چشم از جهان فروبست. گویی تاریخ خواسته بود آغاز و انجام این مسیر به‌هم گره بخورند؛ ۱۵ خرداد، روز برخاستن مردم با ندای امام بود، و ۱۴ خرداد، روز وداع ملت با آن ندای بی‌بدیل بود.

اما این پایان راه نبود؛ همان‌گونه که ۱۵ خرداد سرآغاز بیداری بود، ۱۴ خرداد نیز اثبات تداوم آن بیداری بود. با رحلت امام، ملتی که با او به پا خاسته بودند، حالا با آموزه‌ها و آرمان‌هایش ایستاده‌تر از همیشه، راهش را ادامه دادند. این پیوند نماد آن است که نهضت اسلامی ایران بر پایه‌ی ایمان، خون و آگاهی شکل گرفت و با رهبری، مردم‌باوری و استقامت، استمرار یافت. ۱۴ و ۱۵ خرداد، نه دو تاریخ، که دو صفحه از یک داستانند؛ داستانی که با فریاد آغاز شد و با وفاداری ماندگار شد.

۱۴ و ۱۵ خرداد،دوتاریخ نیستند؛یک حقیقت‌اند که هنوز زنده هستند.