هشدار مدیر باغ گیاه‌شناسی ملی ایران درباره بحران آب: آینده باغ در خطر است
تهران (پانا) - مدیر باغ گیاه‌شناسی ملی ایران و عضو هیئت علمی بخش تحقیقات گیاه‌شناسی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور، با اشاره به وضعیت فعلی باغ و برگزاری جشنواره گل داوودی، از تشدید نگرانی‌ها درباره تأمین آب این مجموعه خبر داد.
یوسف اجنی در مراسم بازدید خبرنگاران با استقبال از بازدیدکنندگان گفت: «باغ گیاه‌شناسی ملی ایران در سال ۱۳۴۷ ایجاد شده و امروز پس از حدود ۶۰ سال به وسعت ۱۵۰ هکتار رسیده است. در این عرصه، رویشگاه‌های مختلف ایرانی و خارجی بر اساس گونه‌های اندمیک و غیراندمیک طراحی و کاشته شده‌اند.»
او درباره ساختار باغ توضیح داد: «رویشگاه‌های ایرانی شامل خزر، زاگرس، ایران ـ توران، البرز جنوبی، گلخانه گرمسیری، گیاهان جنوب ایران، باغ میوه‌های ایرانی و باغ گیاهان پیازی است. رویشگاه‌های خارجی نیز بخش‌هایی مانند هیمالیا، اروپا، قفقاز، چین و ژاپن، چمنزارهای آمریکا و باغ گیاهان صخره‌ای را شامل می‌شود.»
مدیر باغ درباره جشنواره گل داوودی گفت: «قطعه گل‌های داوودی که امسال جشنواره در آن برگزار می‌شود، حدود نیم هکتار وسعت دارد و در سال ۱۳۹۶ احداث شده است. از آن زمان تاکنون، جشنواره پاییزه گل داوودی هر ساله به‌صورت منظم در همین بخش برگزار می‌شود.»
بحران آب و تهدید آینده باغ
اجنی با ابراز نگرانی نسبت به تأمین آب مجموعه گفت: «تنها منبع آبی باغ، شش حلقه چاه است که متأسفانه وضعیت مناسبی ندارند. میانگین عمق چاه‌ها حدود ۲۰۰ متر است و تاکنون سه حلقه کاملاً از کار افتاده‌اند و بقیه نیز شرایط خوبی ندارند.»
او تأکید کرد: «اگر پساب تصفیه‌شده منطقه ۲۲ تهران به باغ تخصیص داده نشود، آینده باغ گیاه‌شناسی قطعاً با خطر جدی روبه‌رو خواهد شد.»
تأثیر تغییرات اقلیمی
مدیر باغ درباره خسارت‌های ناشی از خشکسالی و تغییرات اقلیمی افزود: «درصد دقیق قابل اعلام نیست، اما میزان خشکیدگی درختان امسال نسبت به سال گذشته حدود ۱۰ درصد افزایش داشته است.»
لزوم کاشت مجدد و تأمین پایدار آب
وی درباره برنامه جبران خسارت‌ها گفت: «تنها راه، کاشت مجدد گونه‌های از دست رفته است. این باغ یک میراث ۶۰ ساله است؛ آن را سالم تحویل گرفته‌ایم و موظفیم به همان شکل سالم به نسل‌های آینده بسپاریم. شرط اصلی این کار، تأمین آب و ادامه کاشت است.»
وی افزود: «رویشگاهی که الآن در آن قرار داریم، رویشگاه هیرکانیا یا همان خَزَر است. این بخش یکی از قدیمی‌ترین قطعات باغ به‌حساب می‌آید و از نخستین قطعاتی است که در سال ۱۳۵۱ احداث شد؛ در این محل، گونه‌های شاخص ناحیهٔ خزری را کاشتند؛ همان گونه‌هایی که در جنگل‌های جلگه‌ای و کوهستانی شمال ایران رشد می‌کنند. این گونه‌ها را به‌صورت قلمه، نهال یا بذر از شمال کشور آوردند و در اینجا کاشتند. نمونه‌ای که الان می‌بینید، توسکای جلگه‌ای است که از گونه‌های مهم ناحیهٔ خزر به‌شمار می‌رود.
مدیر باغ گیاه‌شناسی ملی تصریح کرد: این باغ که امروز جزو ۱۰ باغ گیاه‌شناسی برتر دنیا محسوب می‌شود، در آن زمان تجربه‌ای تازه و بزرگ بود. مسئولان وقت برای اجرای صحیح این طرح، تصمیم گرفتند از کارشناسان برجستهٔ خارجی کمک بگیرند. از میان آن‌ها می‌توان به «پروفسور وِندِلبو» اشاره کرد؛ نویسندهٔ کتاب فلور ایرانیکا و از برجسته‌ترین متخصصان گیاهان پیازی ایران و خاورمیانه. در کنار این گروه، تعداد محدودی کارشناس ایرانی نیز حضور داشتند و کارشناسان خارجی موظف بودند در حین اجرای کار، روش‌ها و شیوه‌های علمی را به آن‌ها آموزش دهند. ایدهٔ اصلی طراحی این قطعه نیز از همان زمان شکل گرفت.
اجنی در پایان از همراهی بازدیدکنندگان و رسانه‌ها برای توجه به اهمیت حفاظت از باغ گیاه‌شناسی قدردانی کرد.
ارسال دیدگاه