صبحی غم‌انگیز، حماسه‌ای بزرگ

در خواب عمیق فرو رفته بودم که ناگهان صدای اذان با نرمی گوشم را نوازش کرد. دستانم را شست‌وشو دادم، چادر را به قصد نماز سر کرده و در گوشه‌ای از اتاق، دو رکعت نماز صبح اقامه کردم. تسبیحم در دستانم گره خورده بود؛ در آن لحظه، تنها دلخوشی‌ام ارتباط با خالق بود.

پس از نماز، موبایلم را برداشتم تا نگاهی به فضای مجازی بیندازم و قبل از خواب، خودم را از اخبار روزمره بی‌خبر نگذارم. اما خبری که دیدم، قلبم را چون مجروحی در جنگ به درد آورد: «اسرائیل به ایران حمله کرده است.»

تا صبح اخبار را دنبال کردم و خبر شهادت بهترین‌های‌مان را شنیدم. اسرائیل هدف قرار داده بود؛ فرماندهان سپاه عاشورا، چند تن از دانشمندان هسته‌ای و مردم بی‌گناه ایران زمین به شهادت رسیده بودند. شوک وحشتناک این خبر به بدنم سرازیر شد، اما...

اما مردم ایران قدرتمندتر از آن بودند که تسلیم شوند. صبح جمعه فرارسیده بود و ما به این خبرهای تلخ عادت کرده بودیم. یاد حاج قاسم سلیمانی و شهدای خدمت در اعماق ذهنم زنده می‌شد و حالا نوبت به فرماندهان نظامی و دانشمندان هسته‌ای رسیده بود. درد جدایی و رفتن آن‌ها برایم به مراتب سخت‌تر از هر چیزی دیگر بود.

تا ظهر، چشم بر هم نگذاشته و اخبار را پیگیری می‌کردم. جمعه بود و مصلا، همچون هفته‌های قبل، مردم را در آغوش می‌گرفت. خود را آماده کردم و خانه را به سمت مصلا ترک کردم. موشک‌های اسرائیلی بر فراز آسمان تبریز کشیده شده بودند و همچون میهمانان ناخواسته بر زمین می‌نشستند. قلبم به شدت می‌زد و غم، بر سینه‌ام می‌فشرد، اما در آن لحظه، زمان جنگ و نبرد بود؛ عزا برای بعد از این حماسه.

صبح جمعه بیست و سه خرداد امسال، حماسه‌ای عجیب توسط مردم آفریده شد. ورد زبان‌هایمان «یا علی» بود و قلبمان از غم دوری و شهادت هموطنانمان فشرده می‌شد. اما هرچه که گذشت، هرچه که بود و هرچه که هست، به گفته حضرت آقا، خوشبینی و امید در قلب ملت باقی است.

جواب این خون با خون داده می‌شود و انتقامی سخت و نابودکننده در انتظار اسرائیل است. این واقعیت را در قلبم حس می‌کردم و می‌دانستم که ملت ایران در این روزهای سخت، اتحاد و یکدلی را به نمایش خواهد گذاشت.