تجربه علی رشیدی در رادیو

علی رشیدی، گزارشگر باسابقه شبکه رادیویی ایران و پدر یک فرزند در سن دانشجویی است؛ سنی که به گفته خودش «بیش از حرف زدن، زمان فکر کردن است».  وی  در گفت‌وگو با پانا درباره تاثیر پدر بودن بر نگاه حرفه‌ای‌اش در رسانه گفت: پدر شدن، نگاه مرا به روایت تغییر داد. فهمیدم همیشه صداهای بلند شنیده نمی‌شوند و گاهی مکث، سکوت و انتخاب دقیق واژه‌ها اثرگذارتر از هیجان‌های لحظه‌ای است.

رشیدی با تاکید بر ماهیت رادیو افزود:«رادیو رسانه صداست، اما الزاماً رسانه فریاد نیست. در رادیو، سکوت هم می‌تواند معنا داشته باشد و این را پدر بودن به من آموخت. وقتی فرزندت در سنی قرار دارد که بیشتر می‌اندیشد تا واکنش نشان دهد، تو هم یاد می‌گیری عجله نکنی و پیش از گفتن، فکر کنی.»

وی تعادل میان کار رسانه‌ای و نقش پدر بودن را سخت اما ضروری دانست و گفت: «کار رسانه مرز مشخصی ندارد. گزارشگر همیشه درگیر خبر، روایت و زمان است و اغلب کفه ترازو به سمت کار سنگین‌تر می‌شود. اما سعی کرده‌ام آگاهانه مسیر را مدیریت کنم، چون اگر مراقب نباشم، فاصله‌ها آرام و بی‌صدا شکل می‌گیرند؛ درست مثل برخی فاصله‌هایی که در جامعه دیده نمی‌شوند اما اثرشان عمیق است.»

این گزارشگر رادیویی ادامه داد: «تجربه پدر بودن، رویکرد مرا در نتیجه‌گیری‌ها تغییر داده است. امروز ترجیح می‌دهم به‌جای نسخه دادن، سؤال طرح کنم. رسانه اگر بخواهد صادق بماند، باید به مخاطب مجال اندیشیدن بدهد؛ همان کاری که پدر خوب با فرزندش می‌کند.»

رشیدی با اشاره به تغییرات نسلی افزود: «فاصله میان پدر و فرزند همیشه وجود داشته، اما با انفجار اطلاعات پیچیده‌تر شده است. این پیچیدگی در کار رسانه هم دیده می‌شود. انتخاب سوژه سخت‌تر شده، اما اگر بخواهیم صادق باشیم، باید این سختی را بپذیریم و ساده‌سازی‌های سطحی را کنار بگذاریم.»

وی درباره جایگاه رادیو تأکید کرد: «رادیو هنوز رسانه اعتماد است. مخاطب وقتی صدایی را می‌شنود، انتظار صداقت دارد. پدر بودن به من یاد داد این اعتماد چقدر شکننده است و چقدر باید مراقب آن بود؛ چه در خانه و چه پشت میکروفن.»

رشیدی روز پدر را فرصتی برای مکث دانست و گفت: «روز پدر فقط مناسبت نیست؛ فرصتی است برای بازنگری در رابطه‌ای که هنوز در حال شکل گرفتن است. پذیرفتن فاصله‌ها و امید به اینکه نسل بعد، معنای این نقش را بهتر درک کند.»