دو اثر کامبیز کریمی با ترجمه امید ورزنده در کتاب نیمی باد و نیمی پرنده منتشر شد

کامبیز کریمی از نسل سوم شعر کردی معاصر است و سه دهه است که در عرصه ادبیات معاصر کردی حضوری جدی دارد. از چاپ اولین مجموعه شعرش «در چهارچوب تنگ تنهایی» تا آخرین اثرش «غربت‌گاه» با آزمودن فرم‌های تازه و به هم ریختن مرز ژانرها و استفاده از ظرفیت‌های انواع ادبی تبدیل به صدایی متفاوت در شعر معاصر کردستان شده است.

این کتاب ترجمه دو اثر این شاعر با عناوین «غریت‌گاه» و «آخرین ثانیه‌های یک گنجشک» است و با این تعبیر که کتاب محدود به یک موضوع و یک فرم و یک نوع ادبی نیست، می‌توان آن را متن باز تلقی و یا از اصطلاح پساژانر استفاده کرد زیرا کامبیز کریمی در کتاب پیش رو از ظرفیت‌های همه ژانرهای ادبی همچون شعر، نمایشنامه، مونولوگ شعری، داستان و... بهره گرفته و با عدول از صورت‌های متعارف و قراردادی، مرزهای مسدود شعر را گشوده و پیوندی ارگانیک با دیگر ژانرها برقرار کرده است. 

کریمی در دو اثر ترجمه شده‌اش با خلق جغرافیایی وسیع‌تر از شعر تلاش کرده با آگاهی از مفهوم «بینامتنیت» با متون پیش و پس از خودش به دیالوگ بنشیند.

روایت در این دو اثر نقشی کلیدی دارد و نویسنده رویدادهای پیش آمده و پیش نیامده را با بهره‌گیری از تکنیک جریان سیال ذهن به هم پیوند می‌دهد و ذهن نویسنده و مخاطب پیوسته در سفر از گذشته به آینده و حال است.

آدم‌های غربت‌گاه هم از زبان نویسنده و هم به واسطه خودشان شخصیت‌پردازی شده‌اند و هر کدام صدایی مستقل و متمایز دارند اما درعین حال شباهت هایی با صدای شخصیت‌های دیگر هم دارند .

تکراربا وجه ابزوردی و معنا باخته آن حضوری مدام در این کتاب دارد و گاهی خواننده با متنی ابزورد  روبه رو می‌شود تا تلاشش برای یافتن معنا تلاشی بیهوده باشد.

نویسنده در نیمی باد و نیمی پرنده، علاوه بر استفاده از ژانرهای متعدد و همچنین بیت‌ها و ترانه‌های فولکلور کردی، از لحن‌ها و مدیوم‌های متعدد هم بهره گرفته و به شیوه‌ای در خوراز لحن رسمی، لحن ژورنالیستی، لحن عامیانه، لحن حقوقی، عکس نقاشی و.... استفاده کرده است اما نکته قابل تأمل این است که خواننده در نهایت احساس نمی‌کند با متنی کولاژشده روبه‌روست.